İnsan üç beş katlı bir binadan yere bakarken başdönmesi hissine kapılıyor da,yere yatmış bir duvar gibi düpedüz bir zemin üzerinde ufka bakarken niçin aynı hissi duymuyor? Eğer mesele düşme korkusundan ibaretse,Arz cazibesi diye izah ettikleri düşmeyi, cazibenin bir ân ufkîleştiğini hayâl ettiler mi,ufka doğru bir uçuş şeklinde de kabûl edebilirler...
Ufka doğru düşmek; korkunç hayâl!...
Bazı insanların samimiyetine inanmak tuzağa düşmek gibi. Devamında mutlaka pişmanlık var..
Bugün pazar
Bugün beni ilk defa güneşe çıkardılar
Ve ben ömrümde ilk defa gökyüzünün
Bu kadar benden uzak bu kadar geniş
Bu kadar mavi olduğuna şaşarak
Kımıldamadan durdum
Sonra saygıyla toprağa oturdum
Dayadım sırtımı duvara
Bu anda ne düşmek dalgalara
Bu anda ne kavga ne hürriyet
Bu anda ne düşmek dalgalara
Bu anda ne hürriyet ne karım
Toprak, güneş ve ben
Bahtiyarım.”
"Düşmek istemiyordum. Kimseyi çok sevmek istemiyordum."
"Hayır, hayır. Korkuyordum. Belki alışmaktan. Alışmak zaaf demektir. Zaaflarınızın olması, kolay düşmek anlamına gelir. İnsanlar her zaman zaaflarınızdan vurur. Ben vurulmak istemiyordum. Belki de sevilmemekten. Ama bana göre sevilmemekten daha kötü bir şey varsa o da önce çok sevilip sonra terk edilmekti. Sevilmeye alışırsınız, birinin yanınızda olmasına. Bir gün o kişi gider. Güvenmek sırt dayamak demektir. Kişi gittiği an düşersiniz. Düşmek istemiyordum. Kimseyi çok sevmek istemiyordum."