"Güneşi özledim, sonra seni
Keşke gölgesine razı bir fesleğen olaydım."
Sayfa 44
Abdal ,hâli değişen demektir ,aptal ise değişmeyen.
Abdal anlamak , aptal ise anlaşılmak ister.
Abdal iyiliğin peşinden koşar, aptal ise çıkarının.
Abdal anlar ve susar , aptal ise anlamaz yine konuşur.
Abdal dünyadan kurtulmaya ,aptal ise dünyayı kurtarmaya çalışır .
Abdal yaptığı kötülükten ,aptal ise yaptığı iyilikten pişman olur.
Abdal yapmadığı iyilikten ,aptal ise yapmadığı kötülükten pişman olur.
Abdal düşteyken uyarılınca uyanır ve utanır ,aptal ise ne uyanır ,ne utanır ,sayıklamaya devam eder .
Abdal tebessüm etmeyi ,aptal sırıtmayı sever .
Abdal sevdiğini beğenir ,aptal ise beğendiğini sever .
Abdal aptalı bulunca susar ,aptal bulsada bulmasa da konuşmaya devam eder .
Güzel deyince aptalın aklına ' KADIN ' gelir ,kadın deyince abdalın aklına ' GÜZEL' .
Abdalın namazı kaçırma ihtimali yoktur , aptalın ise bahanesi çoktur.
Abdal soru sormayı ,aptal cevaplamayi sever .
Abdal çaya karışıp erimek ister ,aptal çay kaşığı gibi orada kalmak.
Abdal kar tanesi gibi yumuşacık konuşur ,aptal dolu gibi sert .
Abdal az kişiye çok , aptal çok kişiye az değer verir.
Abdal azı bulursa sevinir ,aptal çoğu bulamazsa üzülür .
Abdal düşünmekten uyuyamaz ,aptal uyumaktan düşünemez .
Abdal yüreği sarsılınca kendine gelir , aptal yer sarsılsa da kendine gelmez.
" Dünyada yaşayın ama dünyalı olmayın"
Sevdiğim bu kadar güzelse, onu yaratan nasıl güzeldir...
Sayfa 60Kitabı okudu
Ay güneşinden ayrıldı. Ay kararacağını bile bile güneşinden ayrıldı...
“Yeşil Fanila” şiiri
“Sonra gittin.
Birlikte kışlıkları naftalinleyecektik.
Söz vermiştim unutmayacaktım gözlerini
Bir yeşil fanila gibi ipte, alıp ütüleyecektim.
Herkese iyi akşamlar demeyi öğretecektim gözlerine.
Sonra gittin.
Çocuk oldum bir daha, ağladım.
Kaç şiir, kaç kere sular altında kaldı.
Kitaplar, aşk, her şey.
Her şeyi son bir kere daha kurtaramazdım.
Keşke nane şeker gibi mentollü bir buluttan doğaydım
Sonra gittin.
Beyaz bir küf büyüdü evde, tersten yağan kar gibi.
Keşke dünya toz şekeri ile kaplı olsaydı.
Çocuk oldum sonra ağladım, yağmur bile beni ayıpladı.
Söz dedim, söz verdim.
Ruhumu gömdüğüm yer hala belli.
Güneşi özledim, sonra seni
Keşke gölgesine razı bir fesleğen olaydım…”
Sayfa 43Kitabı okudu
Öyle güzel bir yerinde duruyor ki hayatın…
Onu da sevdim, durduğu sokağı da, sokağın bulunduğu şehri de.
Sayfa 131
"Belki bir gün bir mucize olur. Mücizeler zaten hep olurdu, yoksa tırtıllar fillerin yaşadığı bu dünyada nasıl yaşardı?"
" size iyi gelen insanlar uzakta olur hep."
Elimden tuttu o kadın
Fesleğen koklamayı öğretti bana
Dokundum yaşıma aldırmadan ağlayarak
Mümkünmüş meğer
Koparmadan çiçek toplamak
Sayfa 24Kitabı okudu
