Kelimelerin ruhu vardır.
Kelimeler, sadece harflerin bir araya gelmesiyle oluşan anlamın dışında bir şeydir. "Çiçek" sadece çiçek değildir mesela. Ya da "mektup". Yalnızca bir zarfın içindeki kağıt mıdır, mektup?
"Fotoğraf" denilince niye içiniz titrer o zaman? Çünkü o yalnızca bir fotoğraf değildir de ondan.
Fotoğraf'ın özü, temsil ettiği nesneyi onaylamasıdır.
Sosyal medyada kısa eteğiyle bir fotoğraf paylaşan bir kadını iffetsizlik ve toplum ahlakını bozmakla suçlayanların, aynı zamanda kendi hesabından beğendikleri pronografi denizine sahip olanlar aynı kilşiler.
Bazı fotoğraflara bakarken kültürsüz ve ilkel bir insan olmak istiyorum.
Sonuç olarak Fotoğraf korkuttuğu, ittiği ve hatta damgaladığı zaman değil, kara kara düşündürdüğü zaman yıkıcıdır.
Fotoğraf 51 ve 3 Santimetre Uzaktaki Kader
"Tanıdığım en güzel insanlar, yenilgiyi, acıyı, mücadeleyi, kaybı yaşamış olan ve diplerden çıkış yolunu kendileri bulmuş insanlardır. Güzel insanlar öylece ortaya çıkmazlar; onlar oluşurlar."
Ross - Elisabeth Kübler
Sayfa 251
Kafka
Biz nesneleri aklımızdan çıkarmak için fotoğraflarız. Öykülerim gözlerimi kapatmanın bir yoludur.
Yine de annemin bu fotoğraflarında her zaman kenara ayrılmış, saklanmış ve korunmuş bir yer vardı: gözlerinin parlaklığı.
Freud, anne bedeni için "kişinin daha önce bulunduğundan emin olabileceği tek yerdir" diyor. Görünümün (tutkunun seçtiği görünümün) özü de işte bu olabilir: içimde gizlice Anne'yi (ama asla huzursuz eden Anne değil) uyandırmak.
Yaşam, küçük yalnızlık darbelerinden oluşur…
... alınyazısı (içinde bir şey ya da birisi olmayan tek fotoğraf yoktur) Fotoğrafı sonsuz bir nesneler karmaşasına sokar: neden bu nesneyi ya da bu anı seçiyoruz (fotoğraflıyoruz) da bir başkasını değil?
Mercek önündeki ben, aynı anda: olduğumu sandığım, başkalarının olduğumu sanmalarını istediğim, fotografçının olduğumu sandığı ve fotoğrafçının sanatını göstermek için kullandığıyımdır.