Türkü Hikayesi
#türkühikayesi #mağusalimanı
Merhaba sevgili arkadaşlar. 🙋🏻♀️ Çok beğendiğim bir söz ile başlamak istiyorum hikâyemize..
Türküler yüreğimizin dili, başımızın sevda yelidir. Anadır, bacıdır, kardeştir, gurbete gidip dönmeyen oğul, hasret çeken yavukludur, Anadır, Anadolu’dur türküler"
🍀🍀
Arap Ali 1914 yılında Kıbrıs’ın Magosa kentinde,
Alexis Carrel, ‘Hayat Hakkında Düşünceler’
“Modern insan maddeye üstünlük verdi. Ruhanî olanı ekonomik olana feda etti. Refahı kuvvete ve sevince tercih etti. Makinelerin ruhsuz kalabalığı içinde yaşamak için dedelerimizin toprağını, naciz dostlarını, hayvanları terk etti. Güneş altında dalgalanan buğdayları, ormanın dalgınlığını, gecenin sükûnunu, bitkileri, ağaçların ve suların ahenkli güzelliğini unuttu. Geometrik hatları olan katı yürekli şehirlere kapandı. Fabrikaların monoton çalışmaları içinde şahsiyetini kaybetti. Hayatın bütün kanunlarını zorladı. Bizim realiteden ayrılmamız o zaman başladı.... Biz bugün, bedenimizin ve ruhumuzun esaslı ihtiyaçlarına hiç bakmadan ilerliyoruz.... Düşünce, ancak ruhtan taşarsa yaratıcı olur. İlhamın derunî hayatın sessizliğine ihtiyacı vardır. Modern insan daha aşağı duruma düşmüştür. Çünkü bu ilham, modern insanda eksiktir. Medeniyetimizi tekrar kurmak için önce hayatın emrettiği modele göre kendimizi inşa etmemiz gerekir”
bir kıvılcım, ufacık bir kıvılcım bazen ansızın bu suskun, cansız kalabalığı içten parçalıyor birbirine düşürüyordu erkekler,
birbirinin gırtlağına bıçak saplıyor
kandan bir yatağın ortasında buluğa ermemiş kızlarla yatıyordu onlar,
kendi vahşetlerine gömülmüştü ve ürkütücü günahkarlık duygusu kör ve budala ruhlarını felç etmişti
idam törenlerinde daima urgan mahkumun gözlerini basınçla yuvalarından fırlattığı anda onlar kendilerine dönerdi yorgun ve yaşlı sinirleri şehvetli bir imgeyle sancırdı
ama meydanların dört bir yanında fıskıyelerden dökülen sulara dalıp gitmiş
bu küçük caniler görülürdü her zaman belki hala sönük gözlerinde, donukluğun derinlerinde
su sesindeki saflığa inanmak isteyen yarı canlı, kırık dökük bir şey cansız bir kımıldanış
vardı belki fakat ne sonsuz bir boşluk ...
güneş ölmüştü ve yüreklerden havalanıp uçan o kederli güvercinin adının iman olduğunu bilmiyordu kimse ah,
ey tutuklu ses umutsuzluğun heybeti bu lanetli gecenin hiçbir yerinden ışığa doğru bir tünel kazamayacak mı?
ah ey tutuklu ses ey seslerin en sonuncusu ...
Bir ara Seyit Ahmet Arvasi Hoca’nın da kürsüye gelmesi ve konuşması istendi.
Asil adam, ağır ağır yürüdü. Ve kalabalığı bir müddet süzdükten sonra sadece şu cümleyi söyledi:
“İslamiyeti kurtarmayı bırakın! İslamiyetle kurtulmaya bakın!”
Halimiz hala bundan ibarettir.
S. Ahmet Arvasi öğretmenliğinin ilk yıllarında başından geçen bir olayı