" Olumlu düşünmeyi öğrenmek ,yeni lisan öğrenmeye benzer; yabancı bir dili konuşmaya başlamak ,size ana dilinizi unutturmayacaktır."
Şimdi şunu bir düşünün: Zihniniz hangi sıklıkta suçluluk duygusu, korku , öfke , kaygı, üzüntü, hayal kırıklığı veya çare sizlik hisleri uyandıran hikayelerle sizi gece uyutmuyor veya gününüzün büyük bölümünü tüketiyor? Hangi sıklıkta sizi suçlama, gücenme, endişe veya pişmanlık temalı hikayelerin içine çekiyor? Hangi sıklıkta sizi strese sokuyor, geriyor, kızdırıyor ve ya kaygılandırıyor ve durumunuzu daha da zorlu hale getiriyor?
Şüphe yok ki düşünebilme yeteneği müthiş derecede değerlidir ve yaşam kalitemize çok büyük katkısı vardır. Düşünme yeteneği olmadan kitapları, filmleri, müzik veya sanat eserlerini ne yaratabilir ne bunların keyfi ne varabilir, ne keyifli hülyalara dalabilir ne de gelecek için planlar yapabilir veya sevdiklerimizle duygularımızı paylaşabiliriz.
DUYUYOR MUSUNUZ? Kafanızın içindeki o sesi? Hani şu hiç susmayan ses? "Sesler duyan" kimselerde bir anormallik olduğuna dair yaygın bir yanlış kanı vardır ama hepimizin kafasında en az bir adet ses vardır ve çoğumuzda da bir hayli çok ses vardır! Örneğin, çoğumuz zaman zaman mantığın sesi ile felaketin sesinin ya da intikamın sesi ile merhametin sesinin zih nimizdeki tartışmasına tanık olmuşuzdur. Ve hepimiz de "içimizdeki eleştirmen" diye bilinen o yargılayıcı sese aşinayızdır.
Gününüzü o gün ne kadar hasat kaldırdığınızla değil , o gün ne kadar tohum ektiğinizle değer lendirin.
Acınızı veya uyuşukluğunuzu usulca elinize alın. Onu ağlayan bir bebekmiş gibi, inleyen bir yavru köpek gibi veya paha biçilmez bir sanat eseri gibi tutun.
Sanki değer verdiğiniz bir kimseye uzanır gibi bu nazik hareketinize şefkat ve sıcaklığınızı verin.
Çoğumuz kendimizi kabul etmede, kendi kıymetimizi bilmede, kendimizi koruyup desteklemede, kendimize cesaret vermede ve iyi davranmada pek başarılı sayılmayız. Bunlardan ziyade, kendimize yükleniriz, kendi kendimizi acıma sızca eleştiririz ve ya ihmal eder ve kendimizden vazgeçeriz.
Yani eşsiz bir konumdasınız. Hayatınızda işler ne kadar ters giderse gitsin, siz hep oradasınız. Kimse olmasa bile siz varsınız ve yardım etmek için her zaman yapabileceğiniz bir şeuler var (zihniniz bunu yapamayacağınızı söylese bile).
İşte size üzerinde düşünmeniz için birkaç soru:
1-Hayatınızda ne olursa olsun, her zaman sizin yanınızda olacak kişi kimdir?
2-Acınızı dünya üzerindeki herkesten daha iyi anlayabilecek, doğrulayabilecek ve empati ku rabilecek kişi kim di r ?
3- Sizin ne ka dar acı çektiğinizi gerçekten bilebilecek tek kişi kimdir?
Çoğumuz acı çekerken çözümler veya yöntemler aramaya, durum hakkında farklı bakış açıları geliştirmeye hazır hissetmeden önce anlaşılmak, kabul edilmek ve umursanmak isteriz.
Her ne kadar bu kişi sahiden bana yardımı olacak bir şeyler söylemeye çalışsa da çok erken konuşmuştu; ilk önce acımı anlamak veya benle empati kurmak için bir girişim de bulunmamıştı. Bu nedenle, ne çektiğimi anladığına dair bir işaret görmemiş, destek gördüğümü veya önemsendiğimi hissetmemiştim. Kulağıma samimiyetsiz, anlayıştan ve şefkatten uzak bir söz gibi gelmişti ve öfkemin ötesinde, derinden incinmiş ve üzülmüştüm.
Senin yanındayım, seni önemsiyorum, seni kabul ediyorum, seni anlıyorum, acı çektiğini görüyorum ve yardım etmek istiyorum. Bu mesajı karşı iletmenin birçok yolu vardır ve bunların bir kısmı diğerlerinden daha dokunaklıdır.
Büyük bir beklenti açığı ile karşılaştığımızda görürüz ki bazı insanlar acımıza şefkatle yaklaşır ama heyhat, böyle yaklaşmayan da çok olur. Canınızı çok yakan, sizi çok inciten veya sarsan bir olayla en son ne zaman karşılaştınız? Size gerçekten sevildiğinizi, desteklendiğinizi, kabul edildiğinizi ve anlaşıldığınızı hissettiren ne tür tepkiler aldınız?
GERÇEK SİZE SERT BİR TOKAT ATIP sizi salladığında, sevdiğiniz insanlardan ne istersiniz? Çoğumuz aşağı yukarı aynı şeyi isteriz: Gerçekten bizi önemseyen, bizi anlamak için zaman ayıran, acımızı görüp ne kadar çok sıkıntı çektiğimizin farkında olan, bizim yanımızda olmak için zaman yaratan, bizden neşelenmemizi veya her şey yolundaymış gibi davranmamızı beklemeksizin duygularımızı paylaşmamıza izin veren, bize destek olan, bize iyi davranan ve yardım etmek isteyen, yaptıkları ile yalnız olmadığımızı ortaya koyan birinin ora da olduğunu bilmek isteriz.