Bütün ömrümüzü, hakkımızda en ufak bir şey bile bilmeyen ama hakkımızdaki her şeyi bildiklerini iddia eden insanlarla birlikte geçiriyoruz. En yakın akrabalarımız ve dostlarımız bile bir şey bilmiyor, çünkü kendimiz de çok az şey biliyoruz. Yaşamımız boyunca kendimizi keşfetmeye çalışıyoruz, sonunda zihin gücümüzün sınırına gelince de pes ediyoruz. Çabalarımız tam bir hayal kırıklığı ve mutlak bir ölümcül depresyonla son buluyor. Yetkili olmadığımızı düşündüğümüz için iddia etmeye cesaret edemediğimiz şeylerde, başkaları bizi eleştirmekten geri kalmıyor, bilerek ya da bilmeyerek içimizdeki her şeyi görmezden geliyorlar. Her daim başkalarının fırlatıp attıkları oluyoruz, her yeni günde de kendimizi tekrar bulmak, toparlamak ve birleştirmek zorundayız. Yaşlandıkça daha sert yargılarda bulunuyoruz ve karşılığında iki kat sertlikte yargılara da alışmalıyız. Cehalet, her türlü ilişkiyi berbat ediyor, zamanı gelince de yerini kayıtsızlığa bırakıyor. Yıllar boyu süren kırılganlık ve yaralanmadan sonra artık neredeyse hissiz ve yaralanmaz olduk. Hala yaralanmaları algılıyoruz, ama artık eskisi gibi aşırı duyarlı değiliz. Daha sert darbelere dayanabiliyoruz, daha sert darbelere katlanabiliyoruz. Yaşam bizim bugün konuştuğumuzdan daha kısa, daha yok edici bir dille konuşuyor. Artık umut edecek kadar duygusal değiliz. Umudun olmayışı bize insanlar, nesneler, ilişkiler, geçmiş, gelecek, vesaire hakkında daha açık bir görüş sağlıyor.
Sayfa 83Kitabı okudu
2023~OCAK
"Okuma insanın iliğine işlemiş bir kurda benzer." 
Lawrence Durrell(Karanlık Labirent #56150626)
1. 
Ağustos Işığı ~ 
William Faulkner : Okuduğum beşinci kitabından sonra gördüm ki Faulkner'ın eserlerini ayrı ayrı
Bir süre kazanırsın, ve sonra biter
Küçük galibiyet serin
Ve şimdi pazarlığa çağrıldın
Yenilmez yenilgin ile
Hayatını sanki gerçekmiş gibi yaşıyorsun
Bin derin öpücük..
Numaralar çeviriyorum, değişmiyorum
Boogie Sokağına geri döndüm
Kavrayışını kaybediyorsun, ve sonra kayıyorsun
Başyapıtın içine
Ve belki gideceğim uzun yollar vardı
Ve tutacağım sözler
Hepsini sadece hayatta kalmak için başından atıyorsun
Bin derin öpücük..
Ve bazen gece yavaşken
Zavallı ve uysalken
Kalplerimizi toparlarız ve gideriz
Bin derin öpücük..
(Leonard Cohen - A Thousand Kisses Deep)
youtube.com/watch?v=46cSksK...
"Burada muazzam bir yaradılış hoşgörüsüzlüğü ile karşı karşıyayız, bizi daima umarsızlığa sevk eden, acılaştıran ve sonuçta da geberten.Yaşadık sanırız, oysa gerçekte ölmüş gitmişizdir.Tümünden bir ders aldık deriz ama olan biten itiş kakıştır sadece.Bakarız, tasarlarız, ama baktığımız ya da tasarladığımız her şeyin elimizden kayıp gittiğini seyretmek zorunda kalırız, egemenliğimiz altına almayı ya da en azından değiştirmeyi planladığımız dünyanın da elimizden kayıp gittiği gibi, geçmişin ve geleceğin de elimizden kayıp gittikleri gibi, kendi kendimizin elimizden kayıp gidişi gibi ve zamanla her şeyin bizim için imkansız olacak olması gibi.Hepimiz bir felaket halet-i ruhiyesinde yaşarız.Yapımız anarşiye eğilimli bir yapıdır.
İçimizdeki her şey sürekli kuşkunun gözetimindedir.Ortada eblehlik olsun ya da olmasın, her şeyde katlanılmazlık vardır.Temelde dünya, ne açıdan bakarsak bakalım, katlanılmazlıktan ibarettir.Dünya bizim için durmadan daha katlanılmaz olur.Katlanılmaz olana tahammül edişimiz, her birimizin hayat boyu işkence ve eziyete olan yeteneğidir, bir iki ironik unsur vardır insanda, mantıkdışı bir dangalaklık, geri kalan her şey iftiradır."
Sayfa 55
