Bu ben :)
“Eve gitsem iyi olur. Gök gürlemesinden, şimşekten korkarım ben.”
“Ya evde? Evde olsan korkmaz mısın?”
“Yine korkarım!”
Sayfa 24Kitabı okudu
Düşecektim ya,
sanki sen atıldın birden boynuma.
Sayfa 111 - Nemesis KitapKitabı okudu
•
Gün oluyor; seni unutabilmek için bu şehirden çok uzaklara gitmek istiyorum. Sokaklar, evler, caddeler, vitrinler seni hatırlatmasın diye.
Gün oluyor; anlıyorum senden ve bu şehirden kaçmanın faydasızlığını... Çünkü; biliyorum nereye gitsem benimle geleceksin, ya da gittiğim her yerde senden bir şey olacak.
•
Bir Adım At...
Bana doğru geliyordu deniz,
Ya da ben ona sesleniyordum.
Gel git mi bu ?
Ne fark eder...
O gelse,
Ben gitsem...
Bir denesem.
Denizde kum bende gurur.
Bir adım atsam ne olur?
Bilirim, en fazla ayaklarım ıslanır...
“Hayatımıza aldığımız her insan bize gökyüzünü gösteren o pencere olabilmeli. Çünkü bu hayat bana; birisinin durduk yere nefesini kesen derdi değil, nefessiz kaldığında hayata tutunmak için koştuğu pencere olmak gerektiğini öğretti. İnsan insana, her şeyden önce nefes veren o pencere olabilmeli. İnsan insana, dost, anne, baba, arkadaş ya da sevgili olmadan önce, nefes aldığı o pencere olabilmeli. Diğerleri zaten bir şekilde hayatın içinde edinilen kimlikler.
Zor olan, gitsem de yanında biraz soluklansam denilen o kişi olabilmek.”
Sayfa 45Kitabı okudu
Konuşsam Sessizlik Gitsem Ayrılık
Resmin rehindir gurbetimde.
Gurbetimde sesleri aşındırmış kimliksiz bir kasaba
ve senin kederini ıslatan o yağmurlar rehin.
Alnı özlemle dağınık bir akşam getirdim sana.
Sar, büyüt ellerinle, konuk et sıcaklığına;
konuk et kanatları kanatılmış kuşlar getirdim sana...
Ve akşam, bir kez daha;
saçlarını topla ve dağıt sesini
1. Baskı: Nisan 1987, Iz YayınlarıKitabı okudu
