Ölüme doğru gidiyoruz, tıpkı okun hedefe doğru gitmesi gibi.
Çok gariptir ki felsefe, deneme türünde kitaplar okumayı çok sevmeme rağmen 
Albert Caraco 'yu daha yeni tanıma fırsatı buldum ve iyi ki de buldum. Çünkü hayat hikayesindeki acımasızlık ve zorluk kalemine de çok güzel yansımış, uzun zamandır bu kadar sarsıcı bir kitap okumamıştım.
Yaklaşık dört yüzyıldır Türkiye’de yaşayan Sefarad bir ailenin oğlu olarak 1919’da İstanbul'da doğuyor Caraco. Ardından Avrupa'ya göç ediyor ve ailece yaşadıkları Paris'te II. Dünya savaşının patlak vermesi ve Almanların Fransa'yı işgali sonrası, Nazilerin ölüm tehditlerinden dolayı Güney Amerika'ya kaçmak zorunda kalıyor.
Caraco çok ilginç bir kişilik, o da tıpkı 
Fernando Pessoa, 
Albert Camus, 
Emil Michel Cioran gibi yarın intihar edecekmişçesine yaşamış hayatını ve geride bir şeyler bırakabilmek için de sürekli yazmış. Sırf ailesi üzülmesin diye intiharını hep ertelemiş ve önce annesi vefat etmiş. Annesinin vefatından sonra bir sonraki okuyacağım kitap olan 
Post Mortem'i kaleme alıyor ve daha sonra 1971 yılında babası vefat ettikten hemen sonra hiç vakit kaybetmeden babasının ölümünden saatler sonra intihar ediyor...
Bir insan için ne acı bir şey, çocukluğundan beri intihar düşüncesi ile yaşayıp sırf ailesi çok üzülür diye bunu erteleyip, anne babası hayatını kaybettikten sonra intihar etmek... Alın size en sarsıcı romandan bile daha sarsıcı gerçek bir hikaye..
Yukarıda da bahsettiğim gibi Caraco çok nihilist bir düşünür, yazar. Kalemi Schopenhauer, Nietzsche, hatta Malthus, Cioran'a eşdeğer olmasına rağmen pek tanınmamış, bilinmemiş.
Ölümünün ardından geriye 22 ciltlik külliyat bırakmış ve bunların yalnızca ikisi çevirmen ve deneme yazarı olan 
Işık Ergüden'nin çabalarıyla Türkçe'ye çevrilmiş.
Kitaba gelecek olursak aslında içerik hakkında pek fazla bilgi vermek istemiyorum çünkü kitabı sevebilmeniz için farklı bakış açılarına sahip olmanız gerekiyor. Dindar biriyseniz, milliyetçi biriyseniz, hümanist biriyseniz, komünist, proleter, liberal bir tutum sergileyenlerdenseniz, maalesef bu kitap size hiç bir şey kazandırmayacaktır, aksine sizden çok şey götürecektir.
Kesinlikle tavsiye edilicek bir kitap değil, ben sevdim, belki siz nefret ederek okuyacaksınız orasını bilemem. Karşınızdaki insan nasıl biri olursa olsun onun kimliğine bürünüp karşısına geçip oturabiliyorsanız bir şans verin derim sadece.
Bir kaç alıntı ile ne demek istediğimi anlatmaya çalışayım;
"Şimdiden yaşayamayacak kadar kalabalığız; böcek gibi değil ama insan gibi yaşayamayacak kadar kalabalığız; toprağı tüketip çölleri büyütüyoruz, ırmaklarımız birer batak, okyanuslar can çekişiyor, ama iman, ahlak, düzen ve maddi çıkar bizi ilkel topluluklar halinde yaşamaya mahkûm etmek için el birliği ediyorlar: Dinlere mümin gerek, uluslara savunacak insan, sanayicilere tüketici; bu demektir ki herkese çocuk gerek, yetişkin olunca ne olacaklarının bir önemi yok. Felaket karşısında güç durumdayız ve temellerimizi ancak ölüme giderken koruyabiliyoruz, bundan daha trajik bir paradoks hiç görülmedi, daha belirgin bir saçmalık hiç görülmedi, bu evrenin tesadüfi bir yaratı olduğunun, hayatın bir gölge-fenomen ve insanın da bir ilinek olduğunun kanıtı hiç bu kadar genel onay görmedi. Bizim hiçbir zaman Gökte Babamız olmadı, bizler öksüzüz, bunu anlaması gereken bizleriz, yetişkin olması gereken bizleriz, bizi yolumuzdan şaşırtanlara itaati reddetmemiz gerekir, bizi uçuruma mahkûm edenleri kurban etmesi gerekenler bizleriz, çünkü eğer biz kendimizi kurtaramazsak hiçbir şey bizi kurtaramaz." Sy 61
"...bizi öldüren iyimserliktir ve iyimserlik en büyük günahtır" Sy 110
··
1.239 görüntüleme
Bu güzel inceleme sayesinde güzel bir kitap okudum. Teşekkürler 🙏
Benim de geç fark ettiğim bir kitap, daha çok okuyucuya ulaşmayı hak ediyor bence.
1 sonraki yanıtı göster
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.