Marjinal Kareler Köşesi
Ramazan deyince gözünüzde neler canlanıyor?
Herkes içini döksün.
Bakalım neler çıkacak ortaya...
Nedamet Dergisi
··
2.692 görüntüleme
böyle sorulunca aklıma geldi. çok eskiden ilkokulda oruç tutmaya heveslenip oruç tutmuştum da sınıf öğretmeni herkesin içerisinde beni küçümseyerek bir şeyler söylemişti. üzerinden yıllar geçmiş hâlâ unutmamışım. ne üzücü.
yine de ramazan demek benim için daha fazla beraberlik demek. daha fazla misafir. daha kalabalık sofralar. daha çok gülen çehre, mutluluk demek.
sahurda davulcu gelince kapının önüne çıkıp dans edislerimiz, dayanamıyorum artık diyip suyu koklamamiz, iftardan sonra dondurma yemeye gitmelerimiz, teravih kılarken kıkır kikir gülmelerimiz, kadir gecelerinde gökyüzünde melek görmeyi beklemelerimiz...
12 yaşlarında hocamın yanında cemaate ezbere mukabele okuduğum için iftar sofrasında bile ezan okunana kadar ne yapsam kârdır diyerek çalıştığım dersler... Muhabbet dolu iftarlar... Ancak şimdilerde Ramazan ayında kaybettiğim dedem ve tek başına yaptığı iftarlar ile anneannem bolca aklıma geliyor ve tatillerimin hepsini elimden geldiğince ona arkadaş olarak değerlendimeye çalışıyorum... Bayramda öpeceğim bir el eksildi. Her bayram buruk bir sevinçle geçiyor artık. Yine de ölüm hak. Ramazan'ın rahmet ayı olması açısından içim rahat lakin yine de ölülerimizi sevindirecek okumalar yapmayı ve sadakalar vermeyi ihmal etmeyelim inşallah...
Sanırım; ne varsa eskilerde var diye başladığımız ve devamını getirmekten haz duyduğumuz, klişeleşmiş o lafa muhatap olan son nesildik. Bu sebeple ramazan deyince; şeker toplamaya gittiğimiz günler, zile basıp kaçtığımız zamanlar, taso, beynlet ve maç oynamaktan solan, yırtılan veya pislenen bayramlıklarım hatırıma geliyor. Yaptıklarım için pişman değilim aklım halâ…
Yorum yapmak yerine güzel bir yazı mı yazsam diye düşünüyorum:)
Evimizin dışından -yani ki bahçede, açık havada, camiyi olduğundan çok küçük görür vaziyette- üst kata çıkan merdivene tüneyip şerefelerin ışıklarının yandığını haykıran ilk kişi olabilmek niyetiyle, kardeşlerle yaptığımız tatlı merdiven bekçiliği yaşları geliyor aklıma ve de gözümün önüne. Hoca ezanı okuyordu ve sesi evdekilere ulaşıyordu tabii ama “Yandıııı yandııı!” diye bağırmadan orucu açamıyorduk o sıralar. (…)
İftar sofrasındaki meyan şerbetini kola zanneden masum bir çocuk olmak 🌸
yaz ayları, kavurucu sıcaklar ve karpuzlu iftar sofraları.
O zamanlar çiğ köfte birkaç lira filandı tabi.. gecenin ilerleyen vakitlerinde biz bütün dostlar alıp herzamanki taşlığımızda oturup bir yandan sohbet edip bir yandan da yerdik, hayata karışıp bir bir dağılmayana dek bütün çiğ köftelerin o lezzette olduğunu sanırdım.. çok daha sonra anladım ki asıl lezzet veren o değilmiş.. daha sonra sahura yakın saatlerde ellerimizde sıkı sıkı tuttuğumuz paralar ile pusuya kurulup "Kar helvasııı buz deryasıııı hülya avşar bunun hastasıııı" diyerek bağırıp bici bici satan amcayı beklerdik. Hemen her sene aynı amca gelirdi.. sonra biz büyüdük ve beklemedik artık.. o da gelmedi zaten.. :") hatırlanması tebessüme sebep güzel günlerdi velhasıl..
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.