Öne Çıkan Yorum
Bilhassa yazarın bana çok yabancı gelen dili dolayısıyla ilk 28 sayfaya kadar iç sıkıntısıyla ve bırakmayı düşünerek okuduğum kitabı yorumunuz sayesinde artık bitireceğimi biliyorum. Çok teşekkürler..🙏🏻
Yazar da "beni asla bırakma" diyor.:) Bitirdiğinizde mutlu olursunuz umarım. Keyifli okumalar diliyorum.
Bir kitap böyle okunmalı dedirten tarzda bir inceleme. Teşekkür ederiz. Bence yazar, okuyucuda kitabı bitirince oluşan eksiklik ve yavanlık duygusunu bilerek veriyor ki, okuyucu neydi şimdi bu deyip okuduklarını sizin gibi anlamlandırsın. Diğer eserlerinde de bu durum var.Murakami’de de bunu görüyoruz hatta işi ileri götürüp Orhan Pamuk’un son iki romanında da bu durumu gördüğümü belirteyim. Modern romandan sonraki Postmodern akımdan sonra oluşan bu yeni tarza da bir isim bulmakta gecikmezler sanırım. İyi okumalar.
Teşekkür ederim kıymetli yorumunuz ve katkılarınız için.Kitabın bana açılmasında, sizin moderatörlüğünüzün ve okuma grubumuzdaki okur arkadaşlarımın her biri birbirinden kıymetli yorumlarının katkılarını inkar edemem. Bunun için size ve okuma grubumuzdaki tüm arkadaşlara teşekkür ediyorum.
2 sonraki yanıtı göster
Emeğinize sağlık. Blogdan okumuştum bir defa daha okudum. Ben kitabı sevemedim ama bu incelemeyi sevdim. Şu bölüm doruk noktası
"Törpülene törpülene yaşıyoruz adeta. Biraz düşünmeye kalkıştığımızda, biraz sesimizi çıkardığımızda dışlanma tehlikesiyle karşı karşıya kalıyoruz. Hayat tıpkı “boa yılanının yuttuğu fil gibi” midemize oturuyor, yaşadıklarımızı hazmetmek için çabalarken bir de insanlara dert anlatmaya çalışmak, “bu bir şapka değil aslında fil yutmuş boa yılanı” diye açıklamalarda bulunmaya çalışmak da işin bir başka boyutu. Farkında olmak yetmiyor, bu farkındalıkla yaşamak da ayrı bir mücadele, ayrı bir çaba gerektiriyor. Ve tıpkı Ishiguro’nun kahramanları gibi hayati organlarımızı bağışlaya bağışlaya yavaş yavaş tükeniyoruz. Önce kalbimizden vazgeçiyoruz yontula yontula eskisi gibi sevemez olma pahasına. Ardından beynimizi veriyoruz “düşünsek de bir şey değişmeyecek” diyerek. Sonra belki gözlerimizden vazgeçiyoruz gerçeklere gözlerimizi kapatarak, sonra kulaklarımızı tıkıyoruz ve artık her şeyi eskisi gibi duyamaz oluyoruz. Ve böyle böyle tıpkı Ishiguro’nun kahramanları gibi tükeniyoruz. O halde bizim bu klonlardan ne farkımız var? "
Teşekkür ederim Selman Bey. "Kitabı sevemedim ama bu incelemeyi sevdim" iddialı olmuş, estağfurullah. Kitap, Istanbul Okuma Grubu etkinliği sayesinde kendini açtı aslında. Ben de buradan başta, muhteşem moderatörlüğüyle kitabı keşfetmemize yol açan 
Muzaffer Akar'a ve etkinlikte konuşan tüm kitap dostlarıma teşekkür ediyorum. Biraz gecikmiş bir teşekkür olsa da:)
Bu yorum görüntülenemiyor
Ben de blogunuzdan okumuştum Ayşe Hanım bu yazıyı, kitabı okumadım ama sanırım genel bir memnuniyetsizlik vardı buluşma için okuyup inceleme yapanlar arasında. Son paragraf mükemmel olmuş Selman Beyin dediği gibi. Kaleminize sağlık :)
Evet memnuniyetsizlik konusunda haklısınız
Nesrin Hanım ama kitap biraz farklı. Okuma grubunda da dikkatimi çekmişti en güzel yorumları o memnuniyetsizler yaptı:) Ben de o gruba dâhildim aslında ama yazarken geri dönüp notlarıma baktığımda kitap kendini açtı. Bu benim de ilk defa yaşadığım bir his aslında.
Toplantıya katılamadığımdan ne yazık ki yorumları dinleyemedim ama size kitbı beğenmediğimi söylemiştim. Bununla ilgili kitabın içeriğiyle ya da yazarın üslubu ve kitabın kurgusuyla alakalı kendimce sebeplerim vardı. Bağışçıların durumu kabullenmişlikleri bana doğal gelmemişti en önce. Hayatta kalma içgüdüsünün ne olursa olsun öğretilmiş şeylere baskın gelmesi gerektiğini düşünenlerdenim . Ama okuduğum bir yorumda bir okuyucu şöyle bir çıkarımda bulunmuş: "Aslında insanların çoğunluğu durumu ne kadar kötü olsa da isyan etmez. Filmlerde, romanlarda gördüğümüz isyan eden "kahramanlar" istisnalardır. Sıradan, "normal" insanların düzen ne kadar kötü olsa da hele bu şekilde eğitildilerse de kaçması, isyan etmesi çok güçtür." Bilemiyorum, bu durum yazarın bilinçli seçimi, o yüzden bu konuda bir eleştiri getirmek anlamsız aslında.
Ama kitabın akıcı olmadığını düşünüyorum. Anlatım sürekli kesintiye uğruyor. Demin bilgisayarda kitabın e-pub'ını açıp beni rahatsız eden bazı sözcük gruplarını arattım. Mesela 270 küsür sayfalık kitapta "her neyse" sözü 53 defa geçiyor, "demek istediğim" ise 15 defa. Çeviriyle ilgili sıkıntılar olsa bile bence bu durumu açıklamaya yetmiyor. Okurken sürekli bunlarla karşılaşınca yazarın iyi bir kurgu oluşturmadan, çalakalem yazdığı hissi uyanıyor bende. Bir şey anlatmaya çalışıyor, yazıyor yazıyor, sonra konudan saptığını farkedip bu sözcükleri kullanıyor. Nobel ödüllü olması ister istemez bir beklenti oluşturmuştu bende. O yüzden dil olarak beklentimin altında kaldı. Kitabın asıl başarısı okuyucusuna düşündürdüklerinde. O yüzden Selman'ın "Ben kitabı sevemedim ama bu incelemeyi sevdim" sözlerine katılıyorum. Elinize sağlık :)
3 önceki yanıtı göster
Teşekkür ederim Kaan Bey. Yorumunuzda dile getirdiginiz düşüncelere ben de aşağı yukarı katılıyorum. Bana bu yazıyı yazdıran, toplantıda yapılan beyin fırtınasıydı aslında. Siz de son cümlede ifade etmişsiniz kitabın asıl başarısı belki de okuyucularına bunları düşündürmesinde.
Blogdan okumuştum ben de. Ortak noktalar yakalamışız bunu kitap buluşmasında da görmüştüm sizin tepkinizden :) O gün de anlatsanız biraz iyiydi ama olsun yazı daha kalıcı zaten :) Farklı ve özel bir adam bu tanışmamız çok faydalı oldu. Elinize sağlık.
Bu yorum görüntülenemiyor
Harika bir anlatım olmuş .. yazan ellernize,oluyan gözlerinize sağlık.. kazuo nun öksüzlüğümüz adlı eserimide okumanızı tavsıye ederım.. özgün anlatımınızı merakla beklıyor olacağım .. Hercaiokumalar /Ayşe
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.