Gülefşan..
~•~
“Ezel bezminde demlendim kul oldum ol gül-efşana,
Olup mest taze can geldi safasından dil ü cana.”
~•~
Bugün sizlere sevgili 
Payelll 'in kalemiyle geldim. Pek bir sevdim doğrusu
Kitabı okurken kendimi Urfa'da hissettiğimi belirtmek isterim. Daha önce hiç gitmedim Urfa'ya ama Doğan, Ayşem, Helin, Fikret, Vedat, Gülefşan, Baran ve Aysima'yla birlikte gezdim oraları.
Çok sağlam karakterler var kitapta ve bittiğinde insan soruyor kendine acaba ben en çok hangisini sevdim diye.
Tabi ki bende bir çok okur gibi Ayşem ve Dogan'i sevdim.
Kitabın arka kapağından ..
Özleyeceğini, çok özleyeceğini bile bile gitmişti Ayşem. Deli gibi özlemişti.
Doğan, bir gün döneceğini bilerek yaşamıştı. Ayşem bir gün ona geri dönecekti. Ve şimdi geri dönecekti. Doğan için mi, intikamı için mi?
Doğan, sevdiği kadının kendisini terk etmesini ve beş sene sonra hayatının ortasında tekrar belirmesini bekliyor muydu?
"Gel, "bile demeden. "Bekle beni," bile demeden giden Ayşem 'in aşkına Doğan inanacak mıydı?
Bu aşk tekrar harlanacak mıydı yoksa saklı kalan gerçekler bu iki aşığı farklı noktalara mı sürükleyecekti?
Zamana direnen bir aşk, geleneklere başkaldıran bir kadın ve onu her ne pahasına olursa olsun korumak isteyen bir adam...
Şanlıurfa çok şey görmüştü ama Ayşem gibi bir kadın daha görmemişti. Mezopotamya'da yaşanan büyük bir aşkın ve dostluğun hem acıtan hem de mutlu eden hikâyesini merak ve heyecanla okuyacaksınız.
Gülefşan başını önüne eğmiş hicaplı bakışlarının özlenen tablosunu oluşturmuştu Tarık'ın karşısında.
Sayfa 204
...ama Gülefşan'la Tarık'ın gözleri hasret giderişteydi...
Sayfa 204
Gülefşan vardı hasret tüten gözlerinin ufkunda...
Sayfa 204
Gülefşan vardı yüreğinin desenlerinde ve İslam!
Sayfa 186
Gül suya düşer
Su ateş olur
Yürek ateş olur
Can ateş olur
Tutuşur cihan
Gül ateşe düşer
Ateş söner
Gülefşan olur
Deli Filozof
Kadim Dolunay
İçimin Mekke’sinde bir yetimim şimdi…
Hüzün senesinden kalma sanki bütün baharlar.
Şafağından vurulmuş geceler düşüyor ömrümüze yine,
Ve bir hicretlik uzaklıkta duruyor Medine.Bir şiirin yüreğine bıraktım özlemlere dönüşen sevinçlerimi.
Varlığınla derinleşecek satırların Hirasına sükutlar bıraktım.
Gözlerimi, hâlâ mağaranın eşiğinde bekleyen örümceklere,
Ve ellerimi, yalınayak yürüyen kölelere bıraktım.Ey Yâr… Sensizlik hırkasını giymiş bir ülkede
Kanadı kırık hayaller uçurmaya çalışıyoruz
Tavanı çatlamış gökyüzüne.
Ve aydınlığı yutan bir hüznün meltemiyle dağılıyor karanlık içimize.
Yak yüreğimizin kandillerini,
Doğ karanlığın en gebe yanından
Öksüz ruhumuza yeniden…Gidişinin ardından asırlar geçse de,
Gelişinin muştusunu Melekler fısıldar hâlâ her yetimin kulağına…
Hâlâ, bakışları sana benzeyen bebekler bırakılır annelerin kucağına.
Âmine’nin sevinci kadar derin bir aydınlık üfürmesede gecelerimizi,
Adının nuru düşer kalbimizin dudağına…Şimdi bir yetimin yüreğiyle gelsem kapına…
Büküp boynumu, kaçırsam öksüz bakışlarımı…
O gülefşan ellerinle gül eker misin saçlarıma Efendim?
O nurefşan gözlerinle nazar eder misin yüzüme Efendim?Kadim Dolunay
Şimdi bir yetimin yüreğiyle gelsem kapına…
Büküp boynumu, kaçırsam öksüz bakışlarımı…
O gülefşan ellerinle gül eker misin saçlarıma Efendim?
Şimdi bir yetimin yüreğiyle gelsem kapına…
Büküp boynumu, kaçırsam öksüz bakışlarımı…
O gülefşan ellerinle gül eker misin saçlarıma...
O nurefşan gözlerinle nazar eder misin yüzüme...
Kadim Dolunay