Türk klasiklerini seviyorum. Okumaya da gayret ediyorum. Ancak, Ahmet Mithat Efendi'nin okuyucuya sürekli nasihat veren üslubu beni rahatsız ediyor. Muhtemelen başka kitaplarını da okumaya devam edeceğim ama kendisinin nesnel bir bakış açısına sahip olduğunu düşünmüyorum. Daha önce başka eserlerinde de karşılaştığım batılılaşmayı yeren bakış açısını abartılı buluyorum.
Şeytankaya Tılsımı da incecik bir kitap olmasına rağmen -bakın o pek beğendiğiniz batı da bazen bu kadar bağnaz olabiliyor- diye özetleyebileceğim türden nasihatlardan bolca barındırmakta.
Tamam sen hikayenin alt metninde yine
bu mesajı ver. Buna bir itirazım zaten olamaz. Ama ne zaman bir Ahmet Mithat Efendi okusam karşımda parmağını sallayarak al sana batı! diyormuş gibi bir hisse kapılmaktan kendimi alamıyorum. Dolayısı ile beni okurken hem rahatsız ediyor hem de yoruyor.
