Kimsesiz
Uzun zamandır kaybolmak istiyordum bu şehrin sokaklarında. Kısmet bugüneymiş.
Hava bir çoğuna göre normal olsa da ben biraz üşüyorum. Sanırım hastalanıyorum.
Ama şuan umursamak istediğimden emin değilim.
Gerçi bugünler de hiçbir şeyden emin değilim.
Her şey muallakta.
Zaten hayatım soru işaretleriyle dolu, bir de pesimist yorumlamalar katınca
Almanya’dan gazeteci bir dostum aradı. Bir meslektaşımızın Ankara’ya geleceğini ve Türkiye-AB ilişkileri konusunda bir makale yazacağını söyledi.
Gelecek arkadaş Türkiye’nin katılımına sıcak bakıyormuş. Benim adımı, telefonumu vermiş, yardımcı olmamı istiyormuş. Kabul ettim. Neticede bir yerde memlekete hizmet durumu.
Ertesi gün aradı,
Kişisel Konularda Bir Sohbet (13.12.2021)
***:
Moiz, bana dünyanın sonunu ele alan filmlerdeki; laboratuvarda dev ekranların önünde, dünyayı geri kurtarmak için çalışan bilim adamları hissiyatı veriyorsun.
Moiz:
Dev ekran doğru, ama kurtarmaya çalışmıyorum
***:
Dur tahmin edeyim ya müzik için, ya da borsa için dev ekranın var. Borsayı babamdan, müziği de kendimden biliyorum.
Çünkü
What A Wonderful World
Odamın perdelerinden içeri girmeye çalışıyor ay. Başımı çevirince, sertçe kesilip fırlamış bir tırnak parçası gibi görüyorum onu. Hemen gözlerimi kapatıp yastığın altına saklanıyorum. Sabah olmak üzere, bir an önce ayakkabılarımı görmek istiyorum.
Üç ay oldu ayakkabılarımı giymeyeli. Dolabın üzerinde duruyor pembe ayakkabılarım. Bağcıklarını
cızırtılı şarkılar
Emre’yle arabanın içindeyiz. Derken deniz kıyısından epeyce yüksekte bir çay bahçesinin önüne, kocaman bir kameriyenin altına park ediyor arabayı. Pembeli morlu beyazlı çan çiçekleriyle bezeli, tül yapraklı bir sarmaşık seli bütünüyle örtmüş kameriyeyi. Bu şehre kaçıncı gelişimiz ama yine her zamanki heyecanla “gerçek değil bu” diyorum, “bu
SON DANS -1
O eve hiç gitmek istemiyordum. Yine de ayaklarım sürüklüyordu beni. Yol boyunca öylesine değişik duygularla yürüdüm ki. Sanki bir şey olsun, bir şey olsun da beni yolumdan alıkoysun istedim.
Zaten bir süredir kendimi hiç iyi hissetmiyorum. Yorgunum. Hiçbir yere sığamıyorum. Bir boşluktayım sanki. Boğulduğumu, nefes alamadığımı
GÖRÜCÜ
İşten eve geldiğimde oldukça yorgundum. Elbiselerimi değiştirip hemen odama çekilip uzanmak istiyordum.
--Anne! Ben geldim!
Mutfaktaydı. Sesimi duyunca ellerini havluya silerek yanıma geldi. Gülümsüyordu.
--Hoş geldin, aslan oğlum. Hay maşallah. Seni yaradana kurban olurum ben.
Şaşırmıştım. Ama hemen kendimi toparladım. Ne de olsa böyle bir