ANNE VARDIR KUDÜS DOĞURUR
Biz müslümanız.Derdi kendini geçmiş,kendinden derdi için vazgeçmiş lakin örtüsünün ucunda hakikat izleri bulunduran dertli Müslümanlar olmalıyız. 'Uyuyanları uyandırmaya bir uyanık yeter' dedikleri bir olmaya talip Müslümanlar olmalı;yarınları özgürce yaşamak için.Bu noktada yarınları kurtaracak evlatlar yetiştirecek olan kadınlara mühim
İrade ve Kader
Allah ne dilerse o olacak. Sen kendini bırak. Kader karşısında rüzgârın önündeki bir yaprak gibi ol. Zaten ne kadar uğraşırsan uğraş kaderde ne yazıldıysa başına o gelecek," diyerek kulu elinden gelen çabadan vazgeçirmek cebriye ekolünün inancıdır.
İslam Ansiklopedisi'nden "İrade" maddesine bakmanızı tavsiye ederim. İnsana
Anneler günümüz kutlu olsun...
Annelik Zormuş Annem.. Olduk, Gördük, Bildik
Analık nedir Annem?” derdim de anacığıma; “Ben ol da bil” derdi Mevlânaca..
Ben ol da bil!
“Sen” oldum annem bak!..
“Sen” oldum ve bildim neymiş bu işin yürekcesi..
Hani “Köpekler bile “ana” olmasın” derdin ya hep, o ızdıraplı yüreğinle, o engin şefkatinle..
Anlamazdık o zaman biz zamâneler..
“Zor kızım, çok zor analık” derdin ardından derin bir iç çekişle..
Zormuş anam..
Ana olmak “Hiç” ken “Hep” olmakmış meğer. Çoğalmakmış durmadan..
Dünyaya meydan okumak, mazi ve istikbâli sırtlamak, pervâsız bir gözü karalıkmış..
Zormuş Annem…Olduk, gördük, bildik bak..
Ana olmak meğer; Kor ateşlerde üşümesi, kara kışlarda buz kesmesiymiş yüreğin..
Hep; “Ben!” derken,
Artık; “O”, “İllâ O!” demesiymiş..
Hiç varmayacağı kapıları çalması, hiç ederek ömrünü, adanmasıymış..
Hiç kızmaması yüreğin, almayı hiç düşünmeden hep vermesiymiş..
Hep sarıp-sarmalaması, hiç hesap sormadan, hep dost hep yâr olmasıymış..
Zormuş Anam..
Meğer ölümüne bir kara sevdaymış analık..
Olduk, gördük, bildik bak..
Katilime Mektuplar
Çok isterdim seninle ikimiz için kavga edebilmeyi. Çok isterdim gerçek sebeplerin "biz" olmasını. Ama öyle değildi işte. Sen, beklediğin gelmedi diye, ben beklediğim ben değilim diye isyan ettim hep. Sonrası o bildik son işte. Tek suçum, suçlarını saklamaktı. Seninse yüreğimde bütün olmazlara bir sığınak vardı.
Oluruna bıraktım seni; olmazların bende kaldı.
Ne incelediğim yerden kopabildim ne de oraya sıkıca tutunabildim. Giden rolü biçilmişti ömrüme, gönderilen olduğumu hiç bilmeyeyim diye. üstü kapalı vedalar, içine teselli yerleştirilmiş uğurlama cümleleri. Hepsi zihnimde çakılı kaldı. En çok da şu sorunun cevabı merakıma asıldı; senden gidişim sana neyi getirdi? Ne kimse kimseyi yenebildi bu aşkta ne de beraber kalabildik yan yana. Gelecekten de pek umutlu değilim artık. adı gelecek olsa ne olur seninle gelmedikten sonra... Hayata tutunabilmek için birçok sebep bulunabilirdi belki... Belki "yeniden" diyerek başlanabilirdi yeni ve sensiz bir hayata. Üç-beş yıl sonra unutulurdu ama benim ayakta kalabilmek ve yaşamak için sebebe değil, sana ihtiyacım vardı.
Sayfa 11Kitabı okuyor
"Çünkü..."
"Çünkü sen varsın benim yanımda ve..."
"Ben varım senin yanında. Biz ikimiz hep birbirimizin yanındayız, işte böylece bizi düşünen biri var bu dünyada,"
kaç kişiyi öldürdüm düşlerimde?
kaç kilo çekerdi yalnızlık?
kaç kere ezildim altında
yaz yağmurlarının?
belki de palyaçolar ağlardı pazartesi sabahları,
her sirk geldiğinde ağlamaklı olurduk,
hep ağlamaklı olurduk gülünecek hâlimize.
SANAT ADAMI ATSIZ
RUHLARA İŞLEYEN ŞİİR.
Atsız'ın sanat hayatı şiirle başlar. Biz de onun şiiriyle başlayalım.
01:11’
Elim uzandı yanıma, yatağın diğer ucuna. Hani, her uyandığımda gözlerimi sana açacaktım? Sözün vardı bana; kabuslarımdan araladığım gözlerimi, saçlarımı okşayıp sarılarak tekrar kapattıracaktın.
Sözüm vardı sana; her uykun bölündüğünde sana daha da sıkı sarılacak, kokunu çekecektim içime. Şimdi, ne sen varsın, ne de örtüler içindeki silüetin.
Yokluğuna sarıldığım güzel sevgili, diyeceğim sana.. çünkü unutulmak için çok güzelsin. Bazen düşünüyorum da, senden sonra kimse beni düzgün sevmemiş mesela. Kimse, geceleri beni uyutmaya çalışmamış, uyumamı beklememiş.
Gece oldu. Yine, kendimi bu kağıt parçasına birkaç cümle karalarken buluyorum. Farklı şeyler yazsam da sonları hep benzer oluyor. Yine ve yeniden, kendimi ev’ime dönmeye çalışırken buluyorum. Artık orada başkaları yaşıyordur ama en azından, ışıkları açık gördüğümde ‘biz’ aklıma geliyor ve ben yine seni düşünüyorum, her seferinde.
Bir zamanlar, aile gibi hissettirmiştin.
Sıcak bir yuva.
Güne uyanmak ve uyurken mutlu olmak için küçük de olsa bir bahane oluşturmuştun bana.
Artık bu mektuba bir nokta koymalıyım sanırım. Buruş buruş, karalamalar, kötü yazım ve senin tabirinle ‘incilerimin’ ıslattığı bir kağıdı okumak isteyeceğini sanmıyorum.
En parlak yıldız, bu gece senin üstünü örtsün; ne de olsa, benim en parlak yıldızıma tekrar ulaşma imkanım olduğunu sanmıyorum…
Güzel’in yıldızına..’
İki il öncə, tam da bu vaxtlarda qabağıma çıxmışdı Cemal Süreyya’nın bu möhtəşəm şeiri. İndi də… Zaman sürətlə keçir, elə deyilmi? Bəlkə də, dəyişən zaman deyil, biz və düşüncələrimizdir…. İki yıl önce, tam şu sıralarda karşıma çıkmıştı Cemal Süreyya’nın bu eşsiz şiiri. Şimdi de… Zaman hızlı geçiyor, öyle
Öncelikle şunu belirtmek istiyorum
Sevgim karşılık bulmayabilir. Bunun için bir çabaya girmeye düşünmüyorum. Çünkü biz insanlar, her şey için bir karşılık biçmişiz. Aşk da çıkar ilişkisi olmuş. Halbuki tek taraflı da sevebilir insan. Çiçekleri herkes sever ama bazıları koparır dalından, "benim olsun" diye. Bazılarıysa yaşamasına izin
Sordum, AŞK'ın sırrı nedir ?
Dedi: ''Yâr''da yok olmaktır...🌷
Sordum, 'Yâr'in isteği nedir ?
Dedi: Samimi olmaktır...🌷
Sordum, samimiyet nedir ?
Dedi: Hep 'yâr'e bakmaktır...🌷
Sordum, bu nasıl olacak ?
Dedi: Nefsi bırakmaktır...🌷
'
'SEN'' ve ''BEN'' gafletini aşıp,
"BİZ" oLanların rızkıdır AŞK!.
Şen Bilim
Bu boğucu, iç karartia havanın, yaşamın avuntusu çiydir.
Şair, kendinin ar- dındadır, kendine varamamanın, kendine yalan söylemek zo runda oluşunun acısıyla, kendinin, kendisiyle aradığı hakikatin ardındadır. Hakikatin ardında, onunla sevişmek, onunla evlen- mek için. Ulaşamayacağını bile bile arayan: Delidir şair. Işıltılı. parlak, renkli