Son nefesimi yarım saat önce verdim. Kırk yaşıma girmemle canımın çıkması bir oldu iyi mi. Fu denen rafadan tavuk, doğum günümde, beni doğduğuma pişman etti. Artık öldüğüme, gözlerimi yumduğuma göre, ağzımı açabilirim. Tuhaf, öldüğün zaman her şeyi daha net görüyorsun.
Sayfa 69Kitabı okudu
Sadece bir parça ölüme açım
Gecenin bu saattine kadar düşüncelerden uyuyamadım bazen insanın içinde biriktirdiği onca acı yük olurmuş insana her geçen gün katlanarak artan kalbini zorlayan ben bu hayata görme engelli geldim ve ömrümün sonuna kadar bu şekilde öyle devam edecek bu benim ruhumu aklımı ve kalbimi çok zorluyor kalbim yeterince yıpranmamış gibi çok ağır şeyler
Sonuna kadar okuyun lütfen arkadaşlar.
Aslında hayatımız boyunca, bazen bir çok olumsuz şeyler yaşamış olabilir. Üzülmüş, kırılmış kırmış olabiliriz bazı kişiler yüzünden hayatımız zehir olmuş olabilir.
Küçük şeyleri dert etmiş olabiliriz belki,
bende bazen hep pozitif yasayan biri olarak bazen bazı şeylere üzüldüm, değmeyecek şeyleri dert etmişim kendime.
Ama öyle olmuyormuş, bazen
Kullanma, 'kirletme' arzusu...
Ben onu duyarsızlıkla suçlardım, o da beni bağnazlıkla itham ederdi. İnanın bana bunlar pişmanlık duymadığımız meselelerdi. Kitapların kenarlarına bir şeyler karaladığında, renkli kalemlerle satırların altını çizdiğinde, anlatılmak istenilen hissi daha iyi kavradığını söylerdi. Ondan amiyane bir alıntı yapsam rahatsız olmazsınız umarım: ‘Elime geçen her kitapla sevişiyorum ve onlarda bir iz bırakamazsam orgazm da olamıyorum.’ Buna karşılık ben bu karalamaları konuşmalarındaki böbürlenmeye benzer bir barbarlık olarak görmüşümdür hep. Herhangi bir yerde bir kitabı elime alıp göz gezdirmediğim tek bir sayfa kalmamasından, satır aralarına, tipografiye, sayfa kenarlarındaki geniş, beyaz boşluklara bakmaktan, her doğum günümde, bıçaktan geçmemiş bir kitabın sayfalarını birbirlerinden ayırmaktan inanılmaz bir haz duyuyorum.”
