Yalnız olduğum konusunda hemfikirdim.
Sonuçta yalnızları ayrılanlar da yine yalnızlardır.
Sonuna kadar yalnızdım.
Düşünceler... eli balyozlu binlerce hücrenin aynı anda beyne vurması gibi kafamda işliyordu.
Ne düşünmenin sonu vardı ne de soru cevap aramanın.
İnsanoğlu gamdan hali değildir,
Her birini bir efkara yazmışlar
Aşık Sümmani
Ömürlük
“ Kimseye söylemeden içimde kaldı, kayboldu.” dediğim düşüncelerin, duyguların aynası olsun. Kimse dinlemiyorsa beni -ya da istediğim gibi dinlemiyorsa-günlük tutmaktan başka çare kalmıyor.
Canım insanlar! Sonunda, bana, bunu da yaptınız. “ s.4.
“Bugünlerde umutsuzluk var. Boyumdan büyük işlere giriştim galiba, şimdi geri dönmesi de zor. Bu
İletişimKitabı okudu
Hepimizin sonu, neden var olduğumuzu bilmemekten geliyordu.
Üstelik ego en büyük düşmanın aslında kendi cahilliğimiz, kendi kibrimiz, kendi algımız olduğunu bize unutturur ve sürekli olarak “ mükemmelliğimizi “ vurgular.
Zihnimizde doğan düşünceleri kendi düşüncelerimiz zannederiz. Aslında mahkum olduğumuz şeyin ego olduğunu bilmeyiz.
Ona göre din algısı, insanların hasta ruhlarında açılan boşlukları dolduran bir şeydi. Dinlerin ve kutsanmış ilahi kitapların hipnoz etkisi yaptığını ve varoluşunu bir nedene bağlama ihtiyacının bir ürünü olduğunu söylüyordu.