Dostluğun oldukça geri plana atılıp, bireyselciliğin yoğun yaşandığı bu çağda yazarımız ne güzel dostluk kavramına dem vurmuş. Sevgiliye yazar kadar güzellikte dostluğa değinmiş. Ne kadar büyük kayıplar yaşıyoruz ve ne kadar büyük kayıplar yaşatılıyor bizlere. Bazen bir insan tarafindan, bazen hayat tarafindan, bazen de bizzat kendimiz tarafindan. Ve yazar buna ne kadar güzel bir üslupla dile getirmiş:
"Sevgili Dost,
Kim kazandı? Atom bombasını Hiroşima’ya atan mı? Everest’in tepesine ilk kez varan mı? Doksanıncı dakikada maçı alan mı? Diriler mi, ölüler mi? Çobanlar mı, sürüler mi? Efendiler mi, köleler mi?
Kim kazandı?
Sevgili Dost,
Herkes kaybetti. Ölüm kazandı. Mezar taşlarına: “Huve’l-Bâki” kazındı."
Sahi kim kazandı dost... Bu kadar sadelik ve naiflikle işlenmiş dostluğu anlatan bu kitap bu yüzyıldan alıp, bambaşka, bilinmeyen bir zamana götürüyor insanı. Diliyorum böyle güzellikteki sözleri hakedecek insanlar çıkarır karşımıza hayat. Dostça kalın.
Murat Menteş: "Korkma ben varım, varlığım varlığına armağan."
Evet varım. Var oldum. Ve var olarak hayatımı sürdürmekteyim hayatın inişli çıkışlı yollarından. Ama ne oldum dememeli, ne olacağım demeli. Ne olacağım? Ne zamana dek sürecek varlığım?
"Bence doğumdan sonra hayat bitiyor." (s. 177) Anne karnında bir çocuk
