Kitabi okumaya karar verdiğim günün sabahında okuduğum ayet mealinde birinde "size en çok yakınlık duyan ve iman edenler olarak Hristiyanlari bulacaksın " geçiyordu.
Kitapta 19 tane hidayet bulmuş insanların öyküleri mevcut ve hepsi de ya Hristiyan ya da Budist. Subhanallah.
Ve bu kardeşlerimizin hepsinin ortak noktası bir arayış içinde olmaları, içlerinde bulunan kocaman boşluk...
Baska bir ortak noktaları ise hidayete erdikten sonra bir köşeye çekilmeden başkalarının hidayeti için cirpinmalari...
Tıpkı 
Adem Çeri kitap onsozunde de bahsettigi gibi hidayet öykülerini dinledikten sonra yemek yerken , uyurken , çalışırken onları düşünüyorsunuz .. Ve şunu soruyorsunuz kendinize , ben ne yapıyorum başkaları için, imanimin kıymetini ne kadar biliyorum diye....
Öncelikle okuduğum en etkileyici kitaplardan biri olduğunu söylemeliyim.
Kitapta, yazarın sonradan müslüman olmuş kişilerle yaptığı röportajlar yer almakta.
Beni en çok etkileyen bölümleri; Ruhunun Gıdasını Bulan Müzisyen, Alman Julia Jawairiyah ve Rüyayla Gelen Mesaj bölümündeki Hindistanlı Muhammet’in hidayet öyküleri oldu.
En çok dikkatimi çeken ve üzen sözlerden biri olan sonradan müslüman olan Ermeni Genç Cabir’in “Müslüman bir ailede doğanlar İslam’ı iyi biliyorlar; ama yaşamıyorlar. Sonradan İslam’a girenler ise İslam’ı pek fazla bilmiyorlar; fakat İslam’ı yaşamak için büyük çaba sarf ediyorlar.” sözleriydi. Bir müslüman olarak kendimize baktığımızda Cabir’in sözlerinin ne kadar doğru olduğunu görürüz. Rabbim hepimize 
Cennete Otostop kitabında anlatılan yaşamlardan nasip etsin inşallah diyorum ve lafı çok uzatmadan kitabı okumayan herkese tavsiye ediyoruumm
Bu güzel kitaba kütüphanede rastladım, öncesinde duymamıştım ama bayılacağımı bilerek ödünç aldım bugün de aklım, kalbim kalarak teslim ettim. İçinde vasat/ortalama öyküler ve çok iyi öyküler vardı. İran prangalarından kurtulsa sanatın ve kültürün diyarı olurdu. Ve kültürümüzün düşündüğümüzden de yakın olduğunu gördüm. Bazı öykü karakterleri sanki bizimle yaşayan her gün gördüğümüz, duyduğumuz ya da tarihin bir kıvrımında rastlaşmamızın mümkün olduğu insanlardı.
Ağırlıklı olarak kadın yazarların öykülerini daha çok beğendim 
Simin Danişver gibi birkaç ismi not ettim, kitaplarını okuyacağım.. Kitapta başarılı öyküleri yer alan yazarların biyografilerinde dikkatimi çeken bazı detaylar oldu. Çoğu yazar, hikayelerini yazdıkları kendi memleketlerinde barınamamış..
Orası ayrı bir tez konusu ama duygusal açıdan bile dokunaklı, intiharlar ise başka bir boyut, sanatın ve kimliğin ağırlığı...
Sâdık Hidâyet-1951 yılında Paris'te intihar etti.
Bozorg Alevî-1997 yılında Berlin'de vefat etti.
Sâdık Çûbek-1998 yılında Amerika'da vefat etti.
Sîmîn Dânîşver- 1965 yılında Amerika'da SÜ'de GSF' de burslu olarak eğitim aldı.Golî Tarakkî-Amerikada felsefe okudu ve Fransa'da yaşıyor.
Şehrnûş Parsipur-Amerikada yaşıyor.
Gazale-i Alizâde- Paris Sorbone'de sinama ve felsefe eğitimi aldı. En son kendini ağaca asarak intihar etti.
Moniru Ravanîpur- Amerika'ya yerleşti.
