Hatice Kübra Demirezen
@hkubra_dmrzn
Uzaktan seyret, içlerine girme..
10 okur puanı
Ekim 2021 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
İnsanın gizlisi saklısı olurmuş, ruh hali değişirmiş, bazı duygular hiç anlatılmazmış..
Fırtına çıktı sonra,
Yaşadığını anladı kalbim,
Böyle yaşanamaz derdi
Bir başkası olsa.
Ama yazgısını yaldızlı çokomel kağıtları gibi,
Tırnaklarıyla düzeltemiyor insan.
Yıllarca biriktirdim
rengarenk çokomel kağıtlarını kitap aralarında.
Aşık olduğumda,
Çikolata kokardı kırmızı yazgım.
hayatıma hayat diyemem artık.
sarı yazgım her sonbahar onu
biraz daha fazla, ömür yaptı.
Maviye de, yeşile de dili dönmez ömrümün artık.
Okur Takip Önerileri
Bırakalım zaman halletsin her şeyi..
Bütün acılar bir gün geçer. Bütün fotoğraflar sararır. Yara kabuk tutar, kapanır. Bir sabah yine taze ekmek ister canın kahvaltıda. Bir fincan sade kahve… Demli bir çay ister akşamüstü olunca. Sokakta mevsimi fark edersin aynada kendini. Önceleri belli belirsiz, sonra gamzene kadar gülersin. Şarkılar mırıldanır, çekmecelerde renkli kalemlerini ararsın. Kuşlar gelir konar dallarına. Kırıldığın yerden çiçek açarsın. Bütün acılar bir gün geçer. Ya da alışırsın.
Her şeyi iyi yanından görmeyi kim öğretti bize? Acıyı görmeyen insan, umutsuzluğu yaşamayan, iliklerine dek kederin işleyip yaralamadığı bir insan, mutluluktan, umuttan, sevinçten ne anlar Göğü görmeden, denizi görmeden maviyi anlamaya benzemez mi bu?”
Bir damla su ver bana ey çöl! Bari sen küsme.
Kalmadı hiçbir şeyim bak,günahım da yandı.
Yenilgiler bir tufan gibi çöktü üstüme.
Ülkem yıkıldı heyhat!
Ordugâhım da yandı.
Nurullah Genç
Ve şimdi şöyle dua ediyorum Tanrı’ya:
Olanlar oldu tanrım
Bütün bu olanların ağırlığından beni kolla!
Yığılıp kalmışım bu Anadolu toprağına Sitare, adamakıllı yorulmuşum..
Herkesin her şeyi en mükemmel haliyle bildiği bu devirde bildiklerimi kanıtlamak için çırpınmaya vaktim yok. Onlar her şeyi bilirken benim hiçbir şeyi bilmememin zararı yok. Bu güne dek dinmeyen baş ağrılarım dindi, sabahı olmaz dediğim gecelerin sonu güneşe kavuştuysa her şey geçer. Her şeye alışılır, fıtrat bu. Bunca hengame yalnızca fanilerin ölümü unutma senaryosu. Bu kuru gürültünün içinde, hayatın ömür olma serüveninde;
Kimseye bir kötülüğüm dokunmadan geçip gitmek istiyorum bu dünyadan. Kirletmeden kimsenin iç alemini ve kimsenin düşlerimi karartmasına müsaade etmeden kırgınlıkları, yorgunlukları pişmanlıkları, sevdayı geride bırakarak bu dünyadan geçip gitmek istiyorum..
Aklım ve kalbimdekilerin hangi biriyle başlasam diye düşündüm. Birde hissettiklerim vardı güya. Hissedemediklerimin yanı başında. İnsanın hissetmesi gerekenler de var mıdır? İnsanın ölmeden önce hissetmesi gerekenler diye bir listesi varımdır, her şeyi listelere istatistiklere sığdıran bu kalıplaşmış dünyanın?
Anladık, her ne kadar güç olsada
Yaşamı düz bir çizgide tutmak tükenmektir. Yaşamak zorunda olduğumuz şunca yılı aykırı uçlar arasında gezdirip geçirmedikçe, alışkanlıkların sınırlarını aşmadıkça zaman zaman, yaşamak nasıl yenilik olur tükenmek değil de?
Telaşlarımın soluksuzca arttığı şu günlerde tevekkülün kalesine sığınıyorum.
İnançlarım, bu keşmekeş dünyada umudun serçe parmağından tutmamı sağlıyor. Tutmak, sıkıca sarılmak..
Göğü görmemiş denizden bir haber insanların maviden çok iyi anladıklarını iddia ettikleri bu dünyada sükut bize bahşedilmiş yegane mücevher olsa gerek.
İnsanı en iyi yine insan anlar. İnsanı en beter hale yine insan getirir. Anlayanlarımız hep can kenarımızda olsun istiyorum. Zira aksi yoruyor. Öyle ki dünya ekseriyetle yorgunluklar dünyası. İstisnalarının yamacında..
Üzülüyoruz bazen, çoğunlukla çoğu zaman. Üzülme değmez cümlelerinin muhatabı olmaktan bunalıyor insan. Oysaki değmediğini biliyoruz. Bizleri üzen, üzülmeye değmeyecek şeylere gönlümüzün değmesi ya..
Asude bir inziva var içimizde. Umudun serçe parmağından tutup peşinden koşuyoruz her birimiz. Aradığımız şeylere layık olmanın derdine düşmüş merdümgir yürekleriz.
Maddeden manaya, leyladan Mevla’ya, yaratılandan yaratana giden yollarda ömür dedikleri kavramın hakikatine kavuşmaya çalışıyoruz işte..
