".. Yanlış atılmış bir ilme onları birbirine bağladı. Öyle kaviydi ki bu düğüm bundan böyle biri "gel" dese öbürü anında koşacaktı. Biri "gel" demese öbürü çağıracaktı.
Aşkın zamanı yok anı var, kelamı yok ama ışığı var... "
"Yoksul, zavallı, basit insanlardı. Şimdiye kadar birçok derdi, kederi birlikte yaşamışlardı. O yüzden artık yakınmamayı da öğrenmişlerdi. Orada öylece durup, başlarını eğmiş, acıya katlanıyorlardı. "
"Bunu nasıl yapabilirler,nasıl?"
"Bilmiyorum ama yaptılar, daha önce de yaptılar, bu gece de yaptılar, yine yapacaklar ve yaptıkları zaman... öyle görünüyor ki yalnızca çocuklar ağlayacak..."
“…gerçek cesaretin ne olduğunu görmeni istiyordum, gerçek cesaretin eli tüfekli bir adamla ilgisi olmadığını. Daha başlamadan yenildiğini bile bile başlamak ve her ne pahasına olursa olsun sonuna kadar devam etmek olduğunu. Nadiren de olsa bazen kazanırsın.”
-Atticus Finch