HPKR
@iass
hiç
izmir
14 okur puanı
Aralık 2017 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
1214 yılının Rebiülevel'inde, Napolyon, din adamlarına ve halka hitaben şöyle konuşur:
"Sizlere Müslüman olduğumu ve Muhammed Peygambere inanmakla şeref duyduğumu ve Müslümanları sevdiğimi her zaman söylemiş, tekrarlamışımdır; ...Şu muhakkak ki, Hristiyanlardan nefret ediyorum; onların dinlerini yok ettim, ibadet yerlerini yıktım,
rahiplerini öldürdüm, putlarını yaktım ve imanlarını reddettim."
Müslüman halkı ve din adamlarını kendisine bağlamak amacıyla
yukarıdaki sözleri söylerken Napolyon'a ve onun bu olmayacak yalanlarına kendi askerleri bile gülmekteydi. Bu sözlere gülmeyen ve inananlar sadece Müslüman halk ve şeriat hocaları idi.
Darül İslam Darül harp ve HOŞGÖRÜ kavramları ÜZERİNE;
Hatırlatalım ki Kur'an, yeryüzü insanlarını Müslüman olanlar ve
Müslüman olmayanlar diye ikiye ayırmış ve birincileri ikincilere sadece üstün değil, aynı zamanda düşman saymıştır.
Bundan dolayıdır ki,
yeryüzü dünyası, şeriat değerlendirmesine göre, Darül İslam Darül harp olmak üzere ikiye bölünmüş ve Dar-ül İslam'da yaşayan Müslüman kişilerin ve ülkelerin Dar-ül Harp te yaşayanlara karşı devamlı savaş halinde
bulunmaları Tanrı emri olarak görülmüştür. Bu durumda
Müslüman olmayan Türk, tıpkı Dar-ül Harp'te yaşayan yaratık niteliğine itilmiştir. Öte yandan Müslüman kişiler için İman (yani Müslüman
olmak) her şeyin temeli sayılmıştır. Müslüman kişi bakımından
Müslümanlık ana, baba ve kardeş bağlarından daha kutsal bir değer taşır.
Müslüman kişi, Müslüman olmayan kendi öz ana ve babasını dahi düşman gibi görme eğiliminde ve hatta görevindedir. Örneğin Tevbe Suresi'nin
23. ayetinde, apaçık bir şekilde şöyle yazılıdır:
"...Ey inananlar, kâfirliği severler ve küfrü tercih ederlerse babalarınızı
ve kardeşlerinizi de dost edinmeyin ve içinizden kim
onları severse onlardır zulmedenler..." (K. 9 Tevbe Suresi,
ayet 23.)
Eski Yunan'dan yararlanmak suretiyle bilim yapan İbn Tüfeyl "Allahsızlar"
arasında sayılmış, Sevil'de Melik İbn Vahib, akılcı bilimlerle
meşgul oldu diye aynı akıbete uğramıştır. Denilebilir ki,
İslam tarihi boyunca akılcı bilimlerle (ve özellikle felsefe ile)
uğraşanlara karşı daima düşmanlık beslenmiştir. Eski Yunan kaynakları sayesinde bilimsel gelişmeyi sağlayan kim varsa, örneğin başta ar-Râzı, Farabî, İbn Sina, ibn Rüşt, İbn Bacca, İbn Haldun vs.
hep zındık gözüyle görülmüşlerdir. Bu düşmanlık sadece bağnaz
halk yığınlarından ya da İslamı harfiyen uygulamaya hevesli bağnaz halifelerden değil, İslam dünyasının "bilim adamı" olarak baş tacı ettiği kişilerden (örneğin al-Gazali, İbn Teymiyye vs.) gelmiştir.
al-Gazali ya da İbn Teymiyye ya da benzerleri, akılcı bilimlerin
başmimarı sayılan Aristo'yu, Galen'i ve diğerlerini ve onların yorumcuları olan ya da onlardan yararlanan İslam bilginlerini "cahil", "dinsiz" ve İslam için tehlikeli kişiler olarak tanımlamışlardı. Zira Kur'an'dan başka bilimsel kaynak olmadığını, her şeyin, her
bilimin Kur'an'da bulunduğunu ve Kur'an'a aykırı hiçbir gerçek olamayacağını savunurlardı. Örneğin İbn Teymiyye, Tanrı ve Peygamber sözlerine göre hastalığın Tanrı'dan gelme olduğunu ve ancak Tanrı izni ile bulaşabileceğini ve veba gibi hastalıkların dahi insanlarda bulaşıcı olmayıp, sadece develerde bulaşıcı olduğuna dair İslami hükümleri sergilerken, İbn Sina'yı adeta cahil ve dinsizlikle suçlamış olurdu.
Okur Takip Önerileri
Cemel olayı : Bütün sünni râvilerin birleşmiş göründükleri
bir rivayete göre Abdullah ibni Sebe bu anlaşmanın gelecekte kendisi için doğuracağı zararları göz önünde tutarak bir gece askerleri
ile Talha ve Zübeyr'inkilere baskın yapmış ve bunu Ali'nin askerleri tarafından yapılmış bir baskın gibi göstermiştir. 9 Aralık
656'da yeniden başlayan çarpışma her iki yan için ağır yitiklere sebep olmuştur (23). En gözde sahâbiler bu çarpışmada karşılıklı
birbirlerine ok yağdırdılar.
YECÜC MECÜCLER
Yecüc-Mecücler kimlerdir?
Zülkarneyn kimdir?
Peki Türklerle Araplar daha önce karşılaşmamışlar mıydı? Muhammet'in
Türkler için söylediği sözler ne ölçüde gerçeğe dayanıyordu? Bunlar günümüzde de tartışılan konulardır. Ama Arap
kaynaklara ve yorumculara göre Muhammet'in Türklere bakışı hiç de olumlu
değildi. Muhammet tanıyıp bilmediği bir topluma karşı, neden düşmanca
sözler etmişti?
"Nihayet Yecüc ve Mecüc (sedleri) açıldığı zaman onlar her tepeden dünyaya
saldırırlar" (Enbiya, 96)
Kur'an'a göre bunlar dilleri anlaşılır şeyler değildir, İmam Hazin, Peygamber
Muhammed'in söyleşisinde bulunanlardan İbni Abbas'a dayanarak bu halkın
Türk olduğunu bildirir. Kendi dillerinden başka hiçbir dil bilmezler, onların
dillerini de hiç kimse anlayamaz diye vurgular, İslam tarihinde Türklerden
ilk kez böyle sözedilir.
Eğer rolünüz okuyucu olmaksa okuyun, eğer yazar olmaksa yazın.
Dar kafalı insanlar bir talihsizlikle karşılaştıklarında alışkanlıkla başkalarını suçlarlar. Ortalama insanlar kendilerini suçlarlar. Bilgelik yaşamına kendini adamış olan insanlar bir şeyi veya başka birisini anı mantıksız bir güdüyle suçlamanın aptallık olduğunu, suçlamanın gerek başkalarına gerekse kendilerine hiçbir şey kazandırmadığını anlarlar.
Abbasi halifelerinin Eski Yunan yapıtlarını Arapçaya çevirtmeleri,
hiç kuşkusuz İslam uygarlığının oluşumuna neden olmuştur. Fakat onların bu davranışı İslama bağlılıktan doğmuş değildir. Aksine,
İslamın özünde yatan "Kur'an dışında bilimsel gerçek olmaz" ilkesine
aldırış etmemelerinden doğmuştur. Çünkü gerçek odur ki, al-Mansur, Harun Reşit, al-Me'mun gibi
Eski Yunan kaynaklarının Arapçaya çevrilmesinde en çok rol oynayan
halifeler, İslamı ciddiye almamakla ve hatta Kuran'ı dahi
"mahluk" saymakla tanınmışlardı.
Gazali'ye göre Türk, zekâ ve düşün yeteneksizliği, sapıklık ve dalalet
içerisindedir ve Tanrı ve Peygamber sözlerine uygun olarak cehenneme
gidecektir.
“Ama sen o fedaileri bilerek, isteyerek kandırdın! Kendilerini sana adayan insanların
güvenlerini bu şekilde sömürme hakkını nereden alıyorsun sen?”
“İsmaili öğretisinin en büyük düsturundan elbette.”
“Ama buna rağmen bir de kalkmış her şeye kadir bir tanrıdan bahsediyorsun?”
Bu anda Hasan doğruldu. Bir hayli heyecanlanmış gibiydi. “Evet, her şeye kadir bir tanrıdan
bahsettim. Ama ne Yehova, ne Hırisyanların Tanrısı ne de Allah, üzerinde yaşadığımız dünyayı
yaratmış olamaz. Hiçbir şeyin lüzumsuz olmadığı bu dünyada güneş kaplanın, kuzunun, filin,
sineğin, akrebin, kelebeğin, yılanın, güvercinin, tavşanın, aslanın, çiçeğin, meşe ağacının,
dilencinin ve kralın üzerinde eşit derecede parıldar. Hastalık iyiyi, kötüyü, güçlüyü, zayıfı, akıllıyı,
aptalı aynı şekilde vurur. Ne zaman mutlu olacağımız ne zaman acılarla boğuşacağımız belli
değildir. Ve yaşayan herkesi aynı son bekler. Ölüm. Anlamıyor musunuz? İşte ben böyle bir
tanrının peygamberiyim.”
Epikür; kişi
bilinmeyen bir cennet hayaliyle hayatını idame etirmez, ölümden korkmamayı öğrenirse ancak
gerçek mutluluğa erişir demiştir. Bu korkuyu yatıştırmak ya da en azından korkumuzun kaynağını
izah edebilmek için de kendisini bilime ve tabiat kanunlarının açıklanması çabalarına adamıştı.”
“Çok güzel,” dedi Ebu Ali. “Anlatıklarım Allah
Bu itirazı bekliyormuşçasına sükunetle konuşmaya başladı Hasan.
“Esasen her türlü tarikat, mensuplarını aldatma üstüne kurulur. İnsanların idrak kabiliyetleri
farklı farklıdır. Onları idare etmek isteyen biri bu kabiliyetlerin sınırlarını tespit ederek dikkate
almaya mecburdur. Kalabalıklar peygamberlerden mucize istediler. İtibar sağlayabilmek için
peygamberler kendilerinden istenileni yapmak zorundaydılar. Bilinç seviyesi ne kadar düşerse
fanatiklik de o ölçüde artar. Kısacası ben insanlığı iki temel gruba ayırırım. Birinci grupta neyin
ne olduğunu bilen bir avuç insan vardır. Diğer gruptaysa hiçbir şeyin farkında olmayan kitleler.
Birinci grup liderlik etmek ikinci grupsa onları izlemekle yükümlüdür. Birinci gruptakiler anne
babalara ikinci gruptakiler de çocuklara benzer. İlki hakikate asla ulaşılamayacağını bilir.
İkinciyse ellerini uzatarak hakikate koştuğunu sanır. Bu durumda ilk gruptakilerin diğerlerinin
zihinlerini masallarla hayal ürünü hikayelerle doldurmaktan başka çaresi var mıdır? Yalan
söyleyip kandırmaktan başka ne gelir elinden? Üstelik bunu ikinci gruptakilere merhamet dolu
hislerle yaparlar. Eğer kitleleri anlayamadıkları ve hiçbir zaman da anlamayı başaramayacakları
hedeflere ulaşmak için oyunlar oynayıp, kandırmacalar sergilemek kaçınılmazsa mükemmel
bir teşkilat kurmak için bu imkandan faydalanmanın nesi yanlıştır?
Sonunda Haccâc, Kuteybe bin Müsılm.'i Türk ellerinin
fethine memur etti (705). Çok kan dökücü bir kumandan olan
Kuteybe, Türk beylerinin uzakta bulunmasından yararlanarak Toharistan'da
bazı şehirleri aldı ve ticaret merkezlerinden Baykent'e
yürüdü (707). İki ay uğraştıktan sonra halkı teslim olmaya mecbur
etti. Araplar Baykent'e barış yaparak girdiler ama şehrin zenginliğini görünce yağmaya koyuldular, bu güzel şehri birkaç gün
yağma ettikten sonra yaktılar, yıktılar. Şehirde eli silah tutan ne
kadar -Türk varsa hepsini öldürdüler; kadın ve çocukları esir edip
Horasan'a gönderdiler. Kuteybe, Baykent'ten sonra Talkan mamur
şehrini harabeye çevirtti; halk katledildi, bu işten yorulanlar Türkleri
sıra sıra ağaçlara astılar. Talkan yolunun 6 km. lik bir kısmı
böyle asılmış insanlarla çevrildi (81). Kuteybe 12 yıl zengin ve
mamur Türk şehirlerini yıkmakla uğraştı; işitilmedik vahşetler
işledi; geçtiği yerlerde yanık kokusundan başka birşey bırakmadı,
ama gene de kesin .bir sonuç alamadı. O kadar ki, Semerkant
Türkleri Kuteybe'ye vergi vermeği kabul eden Hanları Tarhun'u
tahttan indirdiler (82); yerine Gurak Hanı geçirdiler (709) ve savaşmaya
devam ettiler. Kuteybe ancak altı yıl uğraştıktan sonra
Semerkand'a girebildi (711). Harezm bölgesinde de aynı facialar
oldu. Kuteybe zengin ve bakımlı Harezm şehirlerini yağma ettikten
sonra kardeşi Abdurrahman'ın esir ettiği 4000 Türk gencini
öldürttü. Emevilere yaranmak için Kuteybe her geçtiği yeri harabeye çevirdi. Onun oynadığı bu dram kendi âsi askerleri tarafından
başı kesilinceye kadar devam etti (717) (83).
İslam tarihi yazarlarına göre, dinsel tapınımın direği durumundaki günlük
beş namaz Muhammet döneminde kesin değildir. Mekke döneminde
bulunmaz. Bu, ancak 1. ve 2. yüzyıl kelamcıları ile fıkıhçılarının ürünüdür.
Muhammet döneminde abdest ve namaz düzensiz ve gelişigüzeldir. Ayrıca
Kur'an'da namazın biçimi ve ayrıntıları da anlatılmaz. Dinin direği
durumunda değildir. İkinci üçüncü düzeyde bir tapınımdır. Mekke
ayetlerinde tapınımdan ve namazdan çok belirsiz söz edilir. O da yalnız
Muhammet'e yöneltilmiştir, kitleye değil. Namaz inananlara Medine'de
buyrulur. Yalnız kaç kez kılınacağı yine belli değildir. Beş vakit namaz
Muhammet İslamlığında kesinlikle bulunmaz. Sabah, akşam ve gece
namazlarından söz edilir. Emevilerin son dönemlerinde bile günlük beş
namaz ilkesi bulunmaz. Ayrıca namaz Kuran'da çok önemsiz bir yer tutar.
6217 ayetin tümünde Allah'tan sözedilir. Allah adının geçmediği ayet
bulunmaz. Oysa tapınıma (ibadet) değinen ayetler yalnızca on ikidir.
Hadislerde de ibadet açık değildir. Buhari'de konu ile ilgili 150 hadis
bulunur. Ama hiçbirinde namazın biçimi ve beş kez yapılacağı aydın
değildir.
Belirsizlik abdest için de geçerlidir. Abdest yalnız cuma namazları için
kesindir. Öbür namazlarda Muhammet'in de abdest almadığı olur.
Muhammet'in inananlar abdest almadı, namaz kılmadı diye herhangi bir
uyarısı bulunmaz. Muhammet, Arap ruhunu bildiği için, tapınım işini esnek
bırakır. Özellikle bedevi Arap sıkıya gelmez. Tapınımları onun özgürlüğünü
kısıtlamayacak biçimde yapmak gerekir. Yaşam donmuş dine değil, din
günlük yaşama uyar.
Sayfa 150Kitabı okudu
"Ey Zu'lKarneyn, Ye'cuc ve Mecuc, bu yerde bozgunculuk yapıyorlar.
Bizimle onların arasına bir sed yapman icin sana bir vergi verelim mi?" (Kef, 94)
Kuran'a göre bunlar dilleri anlaşılır şeyler değildir, İmam Hazin, Peygamber
Muhammed'in söyleşisinde bulunanlardan İbni Abbas'a dayanarak bu halkın
Türk olduğunu bildirir. Kendi dillerinden başka hiçbir dil bilmezler, onların
dillerini de hiç kimse anlayamaz diye vurgular, İslam tarihinde Türklerden
ilk kez böyle edilirdir. Hazin'in anlattıklarına göre Zulkarneyn bu Turk halkı
ile anlaşabilmek için tercümanlar kullanır.
Nitekim Muhammet'ten sonra gelen birçok Arap yazar, kutsal kitaplarda ve
Kur'an'da adı kotu bicimde anılan bu halkın Türkler olduğunu sürekli
vurgulamışlardır. 12. yüzyılda Antakyalı yaşayan Süryani rahibi Yakubi
bunlardan biridir. Vakayiname'de adlı kitabında, Yecuc Mecucler sorununu
ayrıntılı bicimde ele alır. Türk ırkı konusunda şu bilgileri verir: "Turkaye ya
da Tıırkaye milleti Yasef soyuna dayanır. çünku bunların soyları Magog=
Mecuc'dan gelir." Yakubi'nin yorumuna gore, Turk ırkının ilk yayılması MO.
510 yılında olmuştur, ikinci yayılması ise, yaşadığı donemdeki (12.yy)
Selcuklu yayılmasıdır.
Sonucta Yecuc Mecucler Turklerdir. Zulkarneyn sozkonusu şeddi Turk
ırkından korunmak icin yapmıştır. Turk adı da Arapca "Terk" sozundendir.
İmam Hazin bu sacmaları hadislere başvurarak, bilim adına belgeler. Turk
olarak kesinlik kazanan Yecuc Mecucleri şoyle tanımlar:
"Yecucler ayrı bir boy, Mecuc ayrı bir boydur. Her boy dort bin insandan
oluşur. Bunlardan bir erkek kendi soyundan eli silah tutan bir oğul dunyaya
geldiğini gormeden olmez.
Yatırlara mum yakmak Hristiyanlıktan kalır.
Muskalar nazar boncukları
takmak Budizm'den, kimi ağaçları, pınarları kutlu sayıp buralardan medet
ummak, yatırlara bez bağlamak İslam öncesi dinlerden kalır
Gazali, İslam ölçüleri
dışında değer nedir bilmeyen bir kimsedir. Bu nedenle akılcılığa ve
müspet aklın değer olarak tanıdığı her şeye düşmandır. Bu
düşmanlığının asıl kökeni şeriatın akılcı felsefe karşısında tutunamayacağını
bilmesindendir. Tıpkı kendi benzerleri gibi o da
akılcılıkla şeriatçılığın aynı ipte oynamayacağını ve akılcı düşünün
var olduğu yerde şeriatın silinip yok olacağını düşünürdü. Başta Aristo olmak üzere kadim Yunan düşünürlerine ve onların yapıtlarından yararlanarak ilim yapmış olan Müslüman bilginlere (örneğin Farabi, İbn Sina vs.) düşman kesilmesi ve onları bilgisizlik ve dinsizlikle suçlaması bundandır. "Gerçeklere akıl yolu ile gidilmez, şeriat yolu ile gidilir" şeklindeki İslami formüle saplı bulunduğu için Eski Yunan kaynaklarından yararlanan her düşünürü, Kur'an dışında ilim yapmaya çalışıyor diye İslam’ın düşmanı saymıştı.
Sayfa 146Kitabı okudu
Cihan peçesini kapatmadan önce daha da yükseltmiş ve bir bakış fırlatmıştı. Ömer, bu bakışı yakalamıştı,
içine çekti ve orada kalmasını istedi. Bu, kalabalığın kavrayamayacağı bir kısacık an, bir
sevgili için upuzun bir sonsuzluktu. Hayyam, zamanın iki yüzü var diye düşünmekten kendini alamadı. Zamanın iki yüzü, iki boyutu var.
Uzunluğu güneşe, genişliği tutkulara uyarlanmış
— Beni etkilemeye çalışıyorsan, başardın. Ya sen kimsin?
— Sana adımı söyledim ama bir şey ifade etmedi. Ben, Kum'lu Hasan Sabbah'ım. Hiçbir şeyle övünmüyorum ancak onyedi yaşımdayken din, felsefe, tarih ve yıldızlar hakkında ne
varsa okudum.
— Her şeyi okumak asla olası değildir. Her gün öğrenilecek
nice yeni şeyler vardır.
— Sına beni.
"... bana öyle geliyor ki, ingiltere'lerde, almanya'larda okumuş profesörlerin o kadar saçma şeyler söylemeleri cahillikten değil, korkudandır. düşün bir kere, eğer günün birinde bu adnan menderes devri gibi başlangıçlara gidilir de bu din 'allame'lerinin kafasındaki kişiler meydanı alırlarsa türkiye'de de böyle şeyler olacak. takkeli din politikacıları türeyecek. şeriat devleti lafları başlayacak. şeriatçıların dediklerine aykırı laf edenler gavur, kızıl komünist olacak. zaten şimdiden bu gibi kişilere 'sol' denmiyor mu? bizler iki yıl gazetelerde 'solcu profesörler' diye sergilenmedik mi? bir gün gelecek bütün aydınlar aynı damgayı yiyecekler. çünkü biliyorum ki nasıl pakistan'da sana anlattığım hallerin toplumda kökleri varsa, bizde de tohumları vardır. ve bir gün gelecek bu tohumlar yeşerecek; pakistan'da olduğu gibi aydınlar saçmalar ya da susarsa bu yeşermeler boy verecek."
Tüm çabaları boşunaydı. Tam on üç yıl uğraşmış, didinmiş, konuşmuş,
ancak bir iki yüz kişiyi inandırabilmişti. Mekke ve Kureyşilerin yeni dini
tanımaları olanaksızdı. Mekke tüccar kentiydi. Kuyreyşliler Mekke'nin sahibi
durumundaydı. Mekke'de Kabe var, putlar var, haçlar var, panayırlar vardı.
Yılın belli günlerinde bütün çevre boylar hep oraya geliyorlardı. Kureyşliler
en çok o sayede zengin oluyordu. Yeni din başarılı olursa Mekke batacaktı.
Olanaksız, olanaksızdı.
Kureyşliler kesin saldırıya geçtiler. Bu yeni dini doğarken boğmak gerekirdi.
Mekke bir avuç Müslümana cehennem oldu. Üç yüz Müslümanın bir
bölümü Habeşistan'a, bir bölümü Medine'ye gitti. Muhammet tüm
yandaşlarını kurtardıktan sonra, Mekke'de bir süre daha yalnız beklemeyi
yeğledi. Kendinden başka Ebubekir ve Ali kalmıştı yandaşı olarak.
Sayfa 68Kitabı okudu
Muhammet dinsel bakımdan da Yahudilere yaklaşmak istedi. Bu amaçla
önemli Musevi geleneklerini kendi dinsel düzeni içinde sürdürmeyi denedi.
Kudüs'ü Kıble olarak seçti. Yahudilerde olduğu gibi, İslamlar da oruç
tutuyordu. Onlar gibi abdest alıyor, sünnet oluyor ve öşür veriyorlardı. Bu
ortamda arada yalnızca Muhammet'in Arapların peygamberi
Sayfa 72Kitabı okudu
İbn Sina'ya Göre Tanrı İnsanları "Köle" ve "Efendi" Şeklinde
Yaratmıştır; Türkler "Köle" Olarak Yaratılan Milletlerdendir. Al-Şifa kitabında, sadece tıpla ilgili değil, sosyal bilimlerle ilgili bilgiler
de vardır. Kitabının son bölümünde, kendi hayalinde yaşattığı ideal Müslüman devletinin esaslarını belirtir ve
Sayfa 139Kitabı okudu
710 yılında Kuteybe, Demirkapı geçidini geçip Türk illerine yeni bir akın
düzenler. Kültegin'in ile Kuteybe ordularının ikinci kez bu savaşta
karşılaştığı sanılır. Araplar Talkan kentini ele geçirirler. Bu bayındır kenti
yerle bir ederler. Halkı toplu kıyıma uğratırlar. Türkleri sıra sıra ağaçlara
asarlar. Talkan yolunun dört fersahlık bir bölümü böyle salkım salkım
asılmış Türk ölüleri ile dolar.