Yatağımın karşısında bir pencere var. Odanın duvarları bomboş. Nasıl yaşadım on yıl bu evde? Bir gün duvara bir resim asmak gelmedi mi içimden? Ben ne yaptım? Kimse de uyarmadı beni. İşte sonunda anlamsız biri oldum. İşte sonum geldi. kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım;Kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım.
Oğuz Atay
Şimdi sesizlik zamanı!
Uzunca bir susmak geldi içimden.
Belki sesimi duymak ister belkide o da susar.
Saatler, günler, aylar...
Ben konuşmayı karşımdakininde beni duymaya ihtiyacı yokmuş. Galiba gitme vakti zaten pek fazla eşyamı yoktu. Bir kitabım birde eski bir çantam...
Aklıselim olmayan birini evde yalnız bırakmamak lazım diye geçirdim içimden. Önceleri arada bir sınırlarda dolaşıp şimdiyse mayınlı alanı aşmayı cesaret eden biri olarak kendi yalnızlığım geldi aklıma. Düşündüm, sınırda olanlar yalnız kalabiliyorsa deliler de kalabilir. Kendi başlarına banyo yapabilir, yiyip içebilirler. Sonuçta deli dediğin kimdir? Görünmez çiziklerle kanatıldığını bilen ve önüne çıkabilecek görevler için önceden, farkında bile olmadan, hazırlık yapandır.
