GURBETÇİ ŞÂİR SERVET YÜKSEL'İN DUYGU SÜZGECİNDEN SÜZÜLEN ŞİİRLER
M. NİHAT MALKOÇ
“Aman ha, gönül kırıp; kırılmaya değer mi?
Boş şeylerin peşinde yorulmaya değer mi?
Ne kaldı elimizde baharından, yazından?...
Bu dünya çiçek olsa derilmeye değer mi?”
(“Değer mi?”- Servet YÜKSEL)
Gönül telimizi
yıl,1900,gece 2..zifiri karanlık,derinden derine acısından inleyen rüzgar,kafasını pencereye,kapıya,duvara,ağaca vuruyor.Rüzgar da eşlik ediyor acıma..sigaramın ateşi gecenin karanlığında sanki ilk gecemizde olan mumu hatırlatıyor...içime çekiyorum dumanını en derinlere,sanki onun kokusunu içime çekiyormuşçasına.Soğuk, bıçak gibi işliyor vücuduma,onun gittiği gün kalbime saplanan acı gibi...fareli köyün kavalcısı gibiyim,sudan ucuz,üç kuruşluk acılarımı dökmek istiyorum karanlığa,Seyhan'ın Akdenize,Yeşilırmak'ın Karadenize döküldüğü gibi..ağlıyorum elinden elma şekeri alınmış bir çocuk gibi,çocuk gibi de masumca sevmemiş miydim zaten...sigaram bitiyor,karanlık çöküyor başıma tekrar tüm heybetiyle..rüzgarda kapıya kadar eşlik ediyor ve odamdayım..sessizlik,göz yaşı,özlem,onsuzluk dört duvar olmuşlar üzerime üzerime geliyorlar...