yıl,1900,gece 2..zifiri karanlık,derinden derine acısından inleyen rüzgar,kafasını pencereye,kapıya,duvara,ağaca vuruyor.Rüzgar da eşlik ediyor acıma..sigaramın ateşi gecenin karanlığında sanki ilk gecemizde olan mumu hatırlatıyor...içime çekiyorum dumanını en derinlere,sanki onun kokusunu içime çekiyormuşçasına.Soğuk, bıçak gibi işliyor vücuduma,onun gittiği gün kalbime saplanan acı gibi...fareli köyün kavalcısı gibiyim,sudan ucuz,üç kuruşluk acılarımı dökmek istiyorum karanlığa,Seyhan'ın Akdenize,Yeşilırmak'ın Karadenize döküldüğü gibi..ağlıyorum elinden elma şekeri alınmış bir çocuk gibi,çocuk gibi de masumca sevmemiş miydim zaten...sigaram bitiyor,karanlık çöküyor başıma tekrar tüm heybetiyle..rüzgarda kapıya kadar eşlik ediyor ve odamdayım..sessizlik,göz yaşı,özlem,onsuzluk dört duvar olmuşlar üzerime üzerime geliyorlar...
GURBETÇİ ŞÂİR SERVET YÜKSEL'İN DUYGU SÜZGECİNDEN SÜZÜLEN ŞİİRLER
M. NİHAT MALKOÇ
“Aman ha, gönül kırıp; kırılmaya değer mi?
Boş şeylerin peşinde yorulmaya değer mi?
Ne kaldı elimizde baharından, yazından?...
Bu dünya çiçek olsa derilmeye değer mi?”
(“Değer mi?”- Servet YÜKSEL)
Gönül telimizi
Yalnızım yürüyorum sessizce yine
Kimsem yok yanımda derdimi paylaşacak
Resmin ısıtıyor ellerimi bu soğuk şehirde
Bir bir geçiyorum bomboş sokakları
Arıyorum seni hayallerimde imkansızım
Bulamıyorum…
Gülüşün,bakışın,duruşun geliyor gözümün önüne
Kapıyorum gözlerimi belki hayal gerçek olur diye
Korkudan ağlayamıyorum düşersin gözlerimden diye
Bir damla yaş olarak senin değilim diye
Üşüyorum,
Rüzgar esiyor acımadan sert ve soğuk
İçime işliyor bir nakış gibi sensizliği
Sensizlik
Seni düşünerek yazdığım bu iki sözcükteki tek güzellik sensin!
Sen içimdeki güzelliğin aynasısın
Hiçbir aynaya böylesine uzun ve derin bakmamıştım.
Gözlerinde ara ara dalıp gidiyorum
Gönlümdekinin yansıması, yine ışığıyla içime işliyor
Sevgili;
Gözün ve gönlün bir olması, bir güzellikte.
Ama sen de uzaktasın
Dokunduğumda kaybolan bir hayalsin
Hayatımdaki her şey gibi
Yoksun.
Dünyada diğer güzellikler gibi benim değilsin
Benden ayrısın
Bilinmeyen yerdesin
Yine yaptığım gibi,
Gönlüme zincirler vurup geçiştiriyorum
Biraz sıksa da,
Alışıyorum zamanla.
Avutuyorum ve unutuyorum kendimi ve seni.
Sevgili güzellik,
Uzaktaki güzellik!..
Ne kadar isterdim şu an kendimi salıvermek, unutmak ve uyumak. Yapamam oysa, boğulacak gibiyim çünkü. Varoluş her yanımdan içime işliyor, gözleriyle, burnuyle, ağzıyle sokuluyor. Ve anîden, bir vuruşta gözlerimin önündeki perde yırtılıyor, anladım, gördüm artık.
Can YayınlarıKitabı okudu
Görmeyi öğreniyorum. Nedenini bilmiyorum, her şey içime işliyor ve eskiden her zaman bittiği yerde durmuyor. Bilmediğim bir iç dünyam var. Şimdi her şey oraya gidiyor. Orada neler olduğunu bilmiyorum.
İşliyor içime acı
Damla
Damla
Nasıl başladı, ne vakit başladı, bilemiyorum. Ama ilk belirtiler, dokuz yaşımda iken patlak verdi.
Misafirlerle bahçede oturuyorduk. Yaşlı bir zat saati sordu. Aksi gibi, kimsede saat yoktu. Eniştem içeri, saate bakmaya koştu. Ben o aralık:
“Üçü yirmi geçiyor” diyivermişim.
Bu tutturuşa, önce kimse şaşmadı. Boğazda, geçen vapurlara bakıp zamanı
