KAZA
Tablo: hizliresim.com/b6L0W8
“-Gökhan! Gökhan! Ne olursun aç gözlerini. Lütfen! Bak ben buradayım. Kendine gel ne olursun!”
Bu ağlayarak bana seslenen kişi halam. Ancak ben ona cevap veremiyorum. Gözlerimi bile açamıyorum. Gözlerimi açmaya çalıştıkça, daha çok kapanıyor sanki. Ayaklarımı da hissetmiyorum. Neler oluyor böyle?
Olsun, yine de insan her şey eskisi gibi olsun istiyor. Unutmak istiyor kötü hatıraları. Bir şans daha olsa da onunla tekrar mutlu olsam diyor. Ne yaşarsa yaşasın, unutmak istiyor. Çünkü korkuyor başka birisiyle tekrar aynı acıyı yaşamaktan. Tekrar düşmekten, tekrar ağlamaktan.
İSTASYON
Uzun boylu, siyah saçlı, kirpikleri uzun ve biçimli bir delikanlı elindeki bavulu ile bilet gişesinin sırasında bekliyordu. Rahat bir tavrı vardı. Onu gören genç kızlar gözünün ucuyla bakmadan yanından geçemiyorlardı. Delikanlı bunun farkındaydı ama hiç oralı olmuyor önüne bakmaya devam ediyordu. Sıra yavaş bir şekilde ilerlerken o,
"EVRENİ YUTAN ÇOCUK"
"Neden bu kadar çok ağladığını hiç merak ettin mi, Eli?"
"Çünkü korkağın tekiyim" "Sen korkak değilsin. Ağladığın için asla utanma. Bir şeyleri umursadığın için ağlıyorsun. Bir şeyleri umursadığın için asla utanma.
Bu dünyadaki birçok insan ağlamaktan çok korkuyor çünkü umursamaktan