İnsan dışarıdaki gürültüye kulak kesilmeden önce kendi iç sesini dinlemeli, dünya meşgalelerinden kurtulup kalbe dönmeli, dış dünyanın koşuşturmasından uzaklaşıp sükûnete yönelmelidir. “İlim, ilim bilmektir/ İlim kendin bilmektir / Sen kendin bilmezsin/ Ya nice okumaktır” diyen Yunus da, kendini fethetmenin mânâ bilgisine sahip olmaktan, okumaktan, kendini tanımak ve bilmekten geçtiğini vurgulamış.
bazen en çok kendiyle konuşmalı insan, kendine vakit ayırmalı, kendini dinlemeli.. bir kulağı kişiyi dinlemeli diğer bir kulağı ise anlamalı kendi içinde.. ağızdan çıkan her sözcüğü önce yüreği dinlemeli yine aynı insanın, akılla tartışmalı mutlaka, kendi içinde çözümü bulur elbette. şunu söyleyebilirim ki bir insanın en büyük korkusu şudur: "ben kendimi birine, her şeyimle açarsam sonra ne olacak korkusu" bundan dolayı herkes yalnız tek başına kimsesiz, bazı insanlar gerçekten bu konuda çok şanslı kendini kötü mü hissediyor, bir boşluğa mı düşüyor hayatlarında öyle insanlar var ki sorgulamadan yargılamadan saatlerce dinlerler onları, yanlışlarıyla dinlerler. sonraki gün yine insan, aynı insan olarak yaşıyordur, mutluysa mutlu üzgünse üzgün sinirliyse sinirli ama hiçbir zaman önceki gün konuşulmuyor.. kınanmayacağını bilmek her durumda yanlış yapsan bile yadırganmayacağını bilmek insana en büyük iyiliktir..
Lakin Yetersiz – Beyza Bayyar
Bu kaçıncı yolculuğum bilmiyorum.Kaçıncı son,kaçıncı başlangıç…Ve kaçıncı paragraf başı bu hayatımın sahi? Bilmiyorum. Bilinmezliğin o buhranlı dünyasında her geçen gün biraz daha eriyorum. Eriyişimi duyulmayan çığlıklar cümbüşü süslüyor. Kokuları unutmaya yüz tutarken düşlerim, umut koksun istiyorum ellerim. Bundandır belki , fırsat buldukça taze çiçeklere el sürüyorum. Kafamı kaldırıp tepemdeki büyüleyici sonsuzluğu izliyorum. Biraz iyi geliyor sanki. Lakin yetersiz. Daha fazla umut dolmalı ciğerlerim. Belki yanlış yerdeyim bunun için. Farklı düşler peşinde koşmalıydım. Farklı sevda hikayeleri dinlemeli, farklı türküler mırıldanmalıyım. Başka başka şiirler ezberlemeliyim belki de… Annesinin eteğini ansızın bırakmış, kalabalıkta onu kaybetmiş, korku dolu bakışlarla etrafına bakınan küçük bir kız çocuğu gibiyim bugünlerde. Annemi değilde kendimi kaybetmişim sanki. İnsan kendini arar mı peki? Nasıl bulur yitirdiği kendini? Nasıl bulur kimseciklerin bilmediği, üstünde beyaz dantellerin bile sarı rengine çaldığı kilitli dolaplarda saklanan o tozlu anıları?
"İnsan uzun yaşamak istiyor, fıtratı bu. Bedenine ve ruhuna iyi bakmalı, kendini tariflerken tek alanı olmamalı, insan biriktirmeli, vazgeçebilmeli, yeni insanları yeni hayatları kabul buyurmalı, yeni doğrular edinmeli, kıymet bilmeyeni göndermeli hayatından. Bedeninin sesini dinlemeli ve esiri olmamali bu sesin, en çok da özgürleşebilmeli insan, geçmişinden ve geleceğinden..."
SANA SESLENİYORUM;
Dalgalı bir okyanus gibi, rüzgarlı bir gökyüzü gibi bizi sarsan hayat sana sesleniyorum. Neden yapıyorsun bunu bize ve niçin insanlar yanlış yaptığında yanlarında olan insanlar bir anda yok olur? Çalışan, zeki, akıllı, herkesin istediği gibi bir insan, öğrenci; hatta her işe yarayan ve her istenilen yöne yönlendiren bir otomat iken herkes yanında,
İnsan bazen durup kendini dinlemeli. Herkesten kaçıyorum yalanıyla kendisinden kaçmamalı. Yüzleşip bakmalı yoluna.
Sayfa 69 - Sıfır YayınlarıKitabı okudu
