İnsanlar çabaladıkları sürece arayışta olurmuş.
Televizyon kadar kafası olup düğmesi kadar beyni olmayan insanlar var.
Fakat insanlar nedense daha ziyade ne bulacaklarını tahmin ettikleri şeyleri araştırmayı tercih ediyor.
İnsanlar birbirlerini tanımanın ne kadar güç olduğunu bildikleri için bu zahmetli işe teşebbüs etmektense, körler gibi rastgele dolaşmayı ve ancak çarpıştıkça birbirlerinin mevcudiyetinden haberdar olmayı tercih ediyorlar.
Ve bu günlerce süren mutlak yalnızlık onu neredeyse boğacaktı.
Sayfa 183Kitabı okuyor
Beni bir kaç kez sollar geçer,
sabah ayazları ,kedi tüyleri ,işbaşı telaşları ,tıka basa dolu otobüsler ,narenciyeli etekler ,gümüş işlemeli yürekler ,kalpte yaz telaşı ,mihenk taşında demir eller ,kaçık çoraplı tenler, asma kilitli göz uçları,uzayan adımlar ve kısalan saatler.
sanki hep bir şeyleri kaçırdım; her şey üzerime
Susuyorum. Yemin ederim dilim susuyor. Tek kelime edemiyorum ama kafam susmuyor. Düşüncelerim susmuyor. İçimin acısı geçmiyor. Tek kelime etmiyorum ben ama susmuyorlar. Susturamiyorum. Eskiden canım yanınca hep uyuyordum. İnsanlar hiç neden o kadar uyuduğumu soruyor ama bi kerede neden bu kadar çok uyuduğumu sormadılar...
Ama ben sanırım artık geçmiyor.
Artık uyuyamıyorum.
Uyumuyor değil uyuyamıyorum.
Çünkü artık canım yakan şeyler uyumama izin vermiyor...
"İyi değilim ben" diye bağırmak istiyorum, bir bir dökmek istiyorum içindekileri ama kime neyi anlatıyorsun
hissi her şeyi bastırıyor. Yine dudaklarımdan dükülen tek şey "iyiyim* kelimesi hava aldım, sigara içtim, müzik dinledim ama hiç biri kafamı susturmuyor. Artık hiçbir şey iyi gelmiyor bana ...!
"Belki de insanlar kendi kendilerini düşünmek, hayaller kurmak için yeteri kadar
yalnız kalamadıklarından anlayışsız oluyorlardı."
Sayfa 105
Temiz kalpli insanlar hiçbir zaman rahat bir hayat yaşayamazlar, çünkü kendilerini başkalarının mutluluğu için feda ederler.
