Bu yazını çox bəyəndim. Yazar bizə müasir insanın məişət qayğılarını artıq öz canından qabaqda tutduğunu, bu qayğılar içində özünü unutduğunu, maddi şeylərdən artıq daha çox asılı olduğunu göstərir.
Biz özümüzü unutmuşuq, həmişə nəyəsə tələsirik, harasa çatmağa çalışırıq. Geri çevrilin və baxın, gününüzün neçə saatını özünüzə sərf edirsiniz? Həmişə ya dərsləri çatdırmağa çalışır, ya işlə məşğul olur, ya da telefonda qurdalanırıq. Bir düşünün, nə vaxt sevimli musiqinizi qulağınıza taxıb sevimli kitabınızı götürüb yeriyişə çıxmısınız? Uzun zaman olar, hə?
Belə...
"Bu gün ölümcül xəstəliyə düçar olduğumu öyrəndim" bu xəstəlik nədir, özünüz tapmalısız. Yazar atıb, bizə tutmaq qalır.
Hələlik.