“Zaman ne tuhaf. Sonunu göremediğimiz, başlangıcını unuttuğumuz bir tünel gibi.”
Sanki herhangi fiziksel bir varlığı dahi yoktu artık kendimize bile ait olamayışımız gibi,köpeklerin parçaladığı bir hayvan leşi gibi çünkü Freilicht tüfeği ona doğrultmuştu ve kadın bir şekilde ölmüştü ama..
Sayfa 99 - Alakarga yayınları-13 liraKitabı okudu
Gök Mavisi Top
Yıllar önceydi, mutluydum, kendimdim ve mutluydum ama farkında değildim. Ne çocuk sayıldığım ne de çocukluktan tam olarak çıktığım yıllardı. Çoğunlukla yalnız olduğum, kendimi yalnız hatırladığım yıllar. Gerçekte de böylesin aslında: yalnız, yapayalnız.
Sayfa 15
Ölüm Ana
İnsan çok fazla konuşup anlatmaya başlayabilirdi. Birden ağlamaya başlayabilirdi. Kontrolünü kaybedip çok şey söyleyebilir, bir kez söyleyince de geri alamayabilirdi. En kötüsü de kendini karşılığında yeterince sevgi görmeden açmak olurdu.
Sayfa 36
Ne güleriz, ne ağlarız. Kimse bilmez sırlarımızı.
Sayfa 41
İnsan eski yaşamını ardında bırakınca o yaşamın yer şekilleri nasıl da hızla soyutlaşır, haritadaki bir yer gibi kalır.
Katlanıp bir kenara konacak, bir daha da bakılmasına gerek olmayan bir harita.
Sayfa 165
sevdiğimiz insanları sahip oldukları özellikler nedeniyle severiz, güzel bir yüz, hoş bir gülüş, tatlı bir ses kadar babanın geliri de önemlidir elbette, neden olmasın ki?
Sayfa 157
Ne kadar hızlı koşarsanız koşun sizi geçecek biri çıkar!
Sayfa 143