- "Bizler.." dedi, "Kanımızı terleriz. Bunu bir alışkanlık haline de getirdik. Terimiz sizinki gibi histeri kokmaz ama, kan kokusunu sevmeyi de öğrenebildik bu arada. Hah, itildik, övüldükçe! Uçlarda, sınırda yaşamaya zorlandıkça, horlandıkça, kabullendik bunu!."
Sayfa 17Kitabı okudu
Tamam, haksızlıklara uğradığını kabul edelim. Hatta işin içinde yaralamalar, incitmeler, belki de
kötü niyet bile vardı. Peki, bu insana ömrünün sonuna kadar senin hayatına hükmetme hakkını ve
recek misin? Aff etmekle kendimize iyilik yapmış oluruz. Eğer affetmezsek, yerimizde saymayı kabullendik demektir! Olduğumuz yerde kalırız ve başkalarına hayatımıza hükmetme hakkını veririz. Belki bu insanlar çoktan ölmüştür ya da başka biriyle mutlu bir evlilik yaşıyordur. Bir tek biz bu affedemeyenler dönemecinde takılıp kalmışızdır.
Yeterince katlanmayı başarınca her şeye alışmak kolay oluyordu. Biz de soğuğu ve karanlığı kabullendik. Gecenin farklı ışığını, solgun mavisini sevmeyi öğrendik. Ay ışığı altında dünya daha masum görünüyordu. Dünyayla ve karanlık günlerle barışık olmak, mutlu olmanın tek yoluydu. Hepimizin güneşi tekrar görmekten bile çok istediği tek şey de avuçlarımızda, kalplerimizde birazcık huzur bulunmasıydı.
Sayfa 242Kitabı okudu
