Umarsızlığın en sert halini anlatıyor Camus kitapta. İki bölümden oluşuyor. İlk bölümde ana karakter ve etrafındakileri tanıyoruz. Ana karakter her olay ve durum karşısında son derece kayıtsız. Kişinin ilgisizliğinin tasviri epey şoke edici. Annesinin cenazesinde ağlamıyor, uykuyu düşünüyor, canı sigarayla sütlü kahve içmek istiyor. Okurken hem sinirlenip hem hak verilen bölümler.. sonuçta yaşamın birileri için son bulmuşken, başkaları için devam ediyor olması belki de hor görülmemeli. Duygusal anlamda kendine yabancılaşmış Meursault için Maslow'un fiziksel ihtiyaçlar basamağı geçerliliğini koruyor sadece ve bu yüzden ikinci bölümde bunaltıcı hava, yakıcı güneş yüzünden öldürdüğü Arap'ın mahkemesinde ruhsuz bir canavar olarak kabul ediliyor.
İkinci bölümün daha temposu yüksek. Mahkeme heyetinin sanığı işlediği suçla değil de annesiyle ilişkisine, gömülmesi sırasındaki davranışlarına göre yargılamasıyla başlayıp, suçlu bulması üzerine giyotinle ölüm cezasına çarptırılmasıyla bitiyor.
Okurken yazarın, insanların toplumdan kendilerini soyutlayıp yabancılaşmalarını ve toplumun farklılıklara tahammülsüzlüğünü sanki dünden bugünü görmüş de yazmış gibi hissettim. İnce, bir solukta okunabilen ve edebi değeri çok yüksek bir kitap.
Lev Tolstoy
