Sen yine de gel gir kalbime gönlünce, göğsüme koymadığın başın dara düşünce..
Sayfa 88Kitabı okudu
Yolcu
Nede güzel saçları vardı siyah gibi gece
Huzurda eklerdi baktıkça
Temiz kalmış tı ruhu hissederdim yandıkça
Sever di kitapları okudukça
Konuşmaz dı fazlaca
Yaşardı hayatı bir anlam kattıkça
Asil di kibar ve naif biriyidi
Onu andıkça
Yıldızlara sarılır
Karanlık ta kaldıkça
Düşünür dertlenir derdi ile kederlenir
Hüzne sardıkça
Bir çocuk gibi de eğlenirdi
Gülmez güldürür üzmez üzülürdü
Böylede garip biriydi
...... Ama en çok neydi biliyor musun
Biraz ben yok yok eksik kalmasın
Biraz kalbimden biraz ruhumdan
Buda onu anlatmaya yetmez
En iyisi bir dörtlük
Bir yolcuydu bir akşam ruhuma düşen
Bir sevdaydı kalbime inen
Bir huzurdu sanki dünyama binen
Bir güzel di kâinata düşen.......
Geleneğin dünyasıyla anlaşamayan bir düşünce yapısı vardı onun. O, sadece Kur'an ve sünnetin çizgisine göre ayarlamaya çalışıyordu hayatını. Bazı düşüncelere göre yadırganışı ve anlaşamayışları ondandı...
📍Konum bildiriyorum; Vardığımda kalbime çiçekler açtıran liman.
Canım Öğretmenime,
Nereden başlasam bilemiyorum. Ansızın geldi bize veda edişinin haberi... Arkadaşım bana yine başka bir öğretmenimin paylaştığı hikayeyi attı. Şöyle yazıyordu: "Canım arkadaşım, can dostum boşanma aşamasındaki eşi tarafından katledildi!" Kanım dondu. Sonra arkadaşıma "O fotoğraftaki Saadet hoca değil mi?" dedim. Arkadaşım
“Bu fâni âlem için beklentiye giren kalbime de kırgınım."
Cahit Zarifoğlu 🍁
“Hastaydım, kafam yorgun, ruhum umutsuz, gövdem acılar içindeydi.
Tanrı’nın hiç değilse manevi enerji ve güçlü bir şefkat içgüdüsüyle donatmış olduğu ben, en acı bir cesaretsizlik çukurunun dibine düşmüştüm ve çok öldürücü bir zehirin, soluk alamayan kalbime dolduğunu duyuyordum. Yaylada üç ay geçirdim.. O güzel yöreyi bilirsiniz, insanın ruhu kendi içine döner ve eşsiz bir dinlenmenin tadına varır, her şey dinginlik ve huzur yaratır, orada, Tanrı’nın kusursuz yaratımı önünde, ruhunuz örf ve adetlerin boyunduruğundan kurtulur, toplumu unutur, toplumun el kol bağlayan zincirlerini gevşetir yenilenmiş bir gençliğin gücüyle.. Orada her düşünce duaya dönüşür, taze ve özgür doğa ile uyum içinde olmayan her şey bırakır yüreği. Ah, orada yorgun ruhlar huzur bulur, bitkin insan gençlik gücüne yeniden kavuşur. Hastalık günlerimi böyle geçirdim işte... Sonra akşamlar! 'Ayaklarını küller arasına uzatıp kocaman ocağın önünde oturmak, bacadaki bir çatlaktan sanki beni çağırırmış gibi ışınlarını gönderen yıldıza bakıp durmak, ya da derin düşlere dalarak ateşe bakmak, alevlerin yükselip, titreyip, kazanı, ateşten dilleriyle yalamak için birbirleriyle sanki yarışmalarını seyretmek ve düşünmek.. İnsan yaşamı da budur, diye: Doğmak, çalışmak, sevmek, büyümek ve yok olmak.”
Sayfa 22Kitabı okuyor
