Mevsim aynı, şehir aynı, gök aynı… Peki, bu renk ne rengiydi? Bu yabancılık da neyin nesiydi?
İsimler değişir. Yüzler, tenler, renkler, yerler değişir. Ancak sonlar ve sonlara giden yollar asla değişmez.
Bana uzak değildi korku; bana memleket, benim içimde, benim evimdi.
Yok demek ya da yok olmak neye yarar? Kir,
bulaştığı yerde işlemeye devam eder. Büyür, genişler,
çoğalır. Gün gelir temiz tek bir hücre dahi kalmaz.
İnsan, bilincinin üstüyle ne kadar çabalarsa çaba-
lasın faydasız. Hiçbir şey unutulmaz!
Diyeti olmalıydı aşkın, bedeli ödenmeliydi. Ömrün hangi
mevsiminde içileceği belli olmayan bir zehirdi aşk.
"Aşk unutulacak bir şey değil. Aşk insanın kararlarıyla
gelen ya da giden bir şey değil Zeynep. Aşk, gerçek
anlamda bir zehir. Bir kez içtikten sonra, geriye dönüş
yok."
