beyaz karanfilim
Beyaz karanfilim,
Kış gününde kar'ım
Hasretin soğuk yel olurda gelir basar yüreğimi,
Umut fakirin
Sen benim
Gece düşlerdeki ay ışığım
Yoksulun umudu, zenginin iç sıkıntısı
Kime ne...
Beyaz karanfilim
Bu gözlerki her dem üşür,
Yalnız senin hasretinle ısınır
Üşüyorum çık gel
Sen Yokken
... Az dolaşmadım gönlümün kuytularında
Üşüyen karanfilim şimdi buruşuk parmaklarda
Bir kırağı ayazıydım gecenin kollarında
Zifirlerinde sadece ben üşürdüm...
KARANFİL
Ah benim örselenmiş incinmiş karanfilim
Bir sessiz çığlık gibi kırmızı, masum, narin
Bu ürkek, bu al duruş, söyle neden bu vazgeçiş
Ne oldu ümitlerine, bu ne keder, bu ne iç çekiş
Sen ki özgürlük kadar güzelsin
Sevgi kadar özgür
O güzel başını uzat göklere
Gül güneşlere, gül
Kırılma, küsme sen yine bir şiir yaz
Çok değil, inan az kaldı az
Bu kadar erken susma, biraz bekle
Ağlama, ağlama gül biraz
1991
Sayfa 65 - Metis Yayınları
''Uyu karanfilim,
küheylan suyu içmiyor.''
Sayfa 11Kitabı okudu
İşte şu yağmurlar, işte şu balkon, işte ben
İşte şu begonya, işte yalnızlık
İşte su damlacıkları, alnımda, kollarımda
İşte yok oluşumdan doğan kent
Hiçbir yere taşmıyorum, kendime sızıyorum yalnız
Ben dediğim koskocaman bir oyuk
Koltuğun üstünde, aynadaki yansıda
Bir oyuk! sofada, mutfakta, yatağımda
bir gün de bir demet karanfilim yandı
bir demet karanfilin penceresi, kapısı
nedense yandı
bir boşluk edindi orda kendine
hemen... oracıkta...
bir boşluk...
Edip Cansever
Düşlerim Üşüyor Sensiz (1)
DÜŞLERİM ÜŞÜYOR SENSİZ (1)
(gidenlerin ardından -karmaşık duygular-memleket, aşk, hüzün ve hasret halleri)
Kar altında
Yapraksız çırılçıplak titreşen bir ağacım ben
Baharları düşleyen…
Halkım ben
Akkuyu’da, Sinop’ta… Yüreğine ölüm santralleri kurulan
Roboski’de parçalanan kaçakçıyım
Kürt’üm
Yüreğinde tahrip gücü yüksek bombalar