Karanlık, her taraf karanlık... Sonra ebedi, siyah bir boşluk...
"...bir taraf, hiçbir taraftan olmadığını ileri sürüyorsa -ki Dante böylelerini adamdan saymamamızı söyler- iki tarafın iskemlesine oturmaktan da itinayla kaçınır ama sıklıkla iki iskemlenin arasına düşer."
Sayfa 32Kitabı okudu
Deniz Feneri
Bu akşam deniz kenarında yürüyüşe çıktım. Her zamankinden daha çok ihtiyacım vardı, dalgaların sesini duymaya. Etraf kalabalık değildi. Malum okullar açıldığı için yazlıkçılar evlerine dönüş yapmış, gene kalmıştık bizbize. Hava rüzgârlıydı. Dalgalar pamuk şekeri gibi sahil şeridi boyunca, bir köpürüp, bir dağılıyordu.
Boş bir şezlongun baş ucuna oturdum, gözümde kurumaya yüz tutan gözyaşlarım eşliğinde.
Kederli bir tebessüm kapladı, yüzümü. Biliyordum, hatalı olan ben değildim! Ama nihayetinde üzülen taraf ben olduktan sonra hatanın bende olup, olmamasının ne ehemmiyeti vardı ki! Gerçeklerden kaçmanın mânâsı yok, ya kabulleneceksin ya da savaşacaksın, diye mırıldandım sessizce.
Şezlonga uzanmak istedim ama ayak ucu çamurluydu. Yan taraftaki daha temiz geldi gözüme. Oturduğum yerden kalkıp, diğerine geçtim. Sırt üstü uzandım, sere serpe. Bir ara gözlerimi kapattım, dalmışım. Uzaktan gelen Kruvaziyer'in düdük sesine gözlerimi açtığımda güneş batmış, kalın bir sis tabakası yayılmıştı denizin üstüne. Ufka doğru baktım ama ilk önce karanlıktan başka hiçbir şey göremedim. Sonra gözüme sarı bir ışık huzmesi ilişti. Deniz fenerinin sarı ışığı, karanlık ve sise inat yol gösteriyordu denizde olanlara.
Küçük bir umut belirdi, yüreğimde. Deniz feneri karanlık ve sise inat ışığa boğabiliyorsa her yeri, yarın doğacak olan güneşin ilk ışıklarıyla kederimin dağılacağı inancıyla veda ettim, dalgalara...