Merhabalar,
Hayırlı akşamlarınız olsun. Genellikle inceleme yapmaktan bir adım geri duruyorum, fakat şimdi kalbim yerinde durmuyor. Tek duyduğumun koşarcasına tıkırdayan kalbim.
Birazdan yorulacak, kelimelerim dahi yorulacak. Bu duyguyu hapsetmeliyim o halde cümlelerime.. Ve üzgünüm ki sığ kalıyor yine de cümleler...
Esere dair birkaç kelam etmek istiyorum izninizle. Yine kusurlarımızı hoş görün diye bir ricayı da iliştiriyorum yanına..
Her kalp kendi çiçeğinin kokusunu verir derler. Bu eser öyle güzel kokuyordu ki, okurken samimi bir yüreği sanki avuçlarımda hissettim. Kitaba sarıldıkça güzel koku benim de üzerime sindi..
Eser sekiz öyküden olşuyor beni neden bu kadar etkiledi bilmem.
Sanırım tükeniyor kelamlarım bitirmeliyim artık..
Bazen yazarın cümlelerindeki edebi uslüba tutunuruz, bazen yaramıza usulca dokunmasına, bazen olmak istediğimiz cümlelerine... Bazen de o cümlelerde kendimizi dinliyormuş gibi oluruz. İşte bu kitap o kısımdan :) belki de benim hikayemdir diye mırıldanıp durdum okudukça.. O halde neden sizin de hikayeniz olmasın?
Son sayfadaki bir alıntıyla sonlandırıyorum o vakit.. ;
"Ne oldu, neyin var? Yüzünden düşen bin parça.."
"Birşeyim yok hanım, hiç birşeyim yokmuş da biz var zannedermişiz"
