Yıl 2034. Dünya harabeye dönmüş. İnsanlık neredeyse tamamen yok olmuş. Radyoaktivite yüzünden yıkılan kentler yaşanmaz hale gelmiş. Uygarlık bitmiş. İnsanlığın bir zamanlardaki yüceliğine ilişkin anılar artık masallar ve söylencelerle yayılıyor.
Bir zamanların üzerinden yirmi yılı aşkın bir zaman geçti. İnsanlar yeryüzü üzerindeki egemenliklerini şimdi başka türlere terk etti. Bu yeni dünyanın yaşamına daha iyi uyum sağlayan radyoaktif yaratıklara...
İnsanlığın çağı sona erdi.
Sayfa 9Kitabı yarım bıraktı
Gülümsedim. Gülümsedi. Gülümsemesine inandım. Merdivenlere yürüdük ve sonra koşarak aşağı indik. Her katın sonunda, onu güldürmek için son basamaktan atlayıp topuklarımı tıkırdattım, o da güldü. Onu neşelendirdiğimi düşündüm. Neşelendirebileceğimi düşündüm. Eğer kendime güvenirsem belki aramızda bir şeyler olur diye düşündüm.
Yanılıyordum.
“… Daima bana zarar vermeye çalıştı. Bana zarar vericiliği olmayan tek bir söz söylediğini bile sanmıyorum.”
“Zarar verme olasılığı.”
“Teşekkür ederim, Bay Sıkıcı DilbilgiUzmanıoğlu.”
“Dilbilgisi,” dedim.
“Ah Tanrım, seni öldüreceğim!” Ama gülüyordu.
Sayfa 57Kitabı okudu
"Anlatıya yön veren şey, ses değil kulaktır."
"Biz canlıların cehennemi gelecekte var olacak bir şey değil, eğer bir cehennem varsa burada, çoktan aramızda; her gün içinde yaşadığımız, birlikte, yan yana durarak yarattığımız cehennem. İki yolu var acı çekmemenin. Birincisi pek çok kişiye kolay gelir: Cehennemi kabullenmek ve onu görmeyecek kadar onunla bütünleşmek. İkinci yol riskli: sürekli bir dikkat ve eğitim istiyor; cehennemin ortasında cehennem olmayan kim ve ne var, onu aramak ve bulduğunda tanımayı bilmek, onu yaşatmak, ona fırsat vermek.