Tuğba
@kiirazagacii
~ try to be a rainbow
mimar
İstanbul
80 okur puanı
Ekim 2020 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Sabitlenmiş gönderi
“Kaderinin şoförü sensin. Emin ol. Onu dram istikametinde sürme. Biraz gül, yahu! Değmez vallahi bu dünya.”
Bu evrende "mutlak" yoktur. Eğer yaşantınızı "mutlak"lık sınırlarına doğru zorlarsanız, sürekli bunalımda hissedersiniz; çünkü, algılarınız gerçeklerle örtüşmez.
Kendinizi sonsuza kadar övgü almamaya mahkum edersiniz; çünkü, yaptığınız hiçbir şey abartılmış beklentilerinizi karşılayamaz.
Bu algısal yanlışlığın teknik adı "kutupsal düşünme"dir.
Her şeyi siyah-beyaz olarak görürsünüz ve griler yoktur.
114 syf.
·
Puan vermedi
·
55 günde okudu
Okur Takip Önerileri
“Sahte rakımdan düştüm Efendimiz, galiba kör oldum Acaip bir atmosfer yarattım
Tuzluk, kapatılmış kahve falı, ütü suyu, ceza kanunu... Hiçbir şey kalmamış gibi olduğu için oldu bu
Hiç acımıyormuş gibi...
Acım uzakta kendini çekiyor Efendimiz
Ben burda balkabağından bir pranga ile dolaşıyorum..”
Yarısı yenmiş aklımın
Kalan yarısı çileden çıkmış
Habire tekkeye odun taşıyordu.
Ölür şimdi diyerek. Ölür zannederek.
Büyüyordum, büyüdüğümden emindim, biliyordum. Kendimi elimde ekşi bir elma gibi atıp tutuyordum. Havaya atıp yakalıyordum
Aramızdan geçen zamandı, biliyorum kanatları vardı Kimbilir bu gidişin dönüşü olacak mıydı?
Takatim yok o kadar
Kelimeler ölsün istemem.
İsterim ki kelimeler bahçe havuzumda kırmızı balıklar gibi yüzsünler
Defterlerimi bu sene annem kaplasın.
İçimi ezmesin isterim tren sesleri.
Taş olsa dayanmazdı denir bazı acılara
Kaç zamandır şarapnel demek isterim
Şarapnel şarapnel şarapnel...
Niye demek isterim bilmeden.
Çapaklı kelimeler ayıklarım gözlerimden sabahları
Racon hışırdatırım kaçsın diye kolay kuşlar balkondan
Kaç zamandır ha bitirim, şimdi bitirim diye diye
Kaç zamandır bir tren tarifesini şiir diye yazarım
Sonra bağırdım:
Bul karoyu al parayı!
Bizi ancak dili ile sinek avlayan kurbağalar paklardı
Beklemek üzerine felsefe kitabıydık
Her şeyi bekliyoruz diyorduk
Hayattan ne beklediğimizi soranlara
"Her şeyi" deyip iğrençlerimizi dişliyor
Tespihimiz şeytan tırnaklarından eşiklere takılıyor
Takılıp tökezliyordu ara ara.
Hayat gözlerini yummuş soruyordu durmadan
El el üstünde kimin eli var?
Şapkadan tavşan çıkaran şairler okulundan atılmış
Kol manşetinden şiir çıkaranlara intisap etmiştik.
Acaip dalgalar geçiyordu üstümüzden.
“Dokunsalar dağılırdı iyi pişmiş kurabiyeler gibi kalbimiz”
“Bana artık büyü diyorlar
Bütün renkleri mezun etmişler hayatlarından..”
“Bıçağın ucundaydı insanların hafızası
‘insan unutandır ve insan unutulmaya mahkum olandır.’
Tanrı şöyle derdi o zaman: Ah!”
“..kaybettim ama yenilgiye uğramış insanların ruh hali yok bende.”
