Önsözünde diyor ki yazar Mehtap Altan Def’in “İçindeki tüm yazıların ortak noktası; birliğin, insanın, iyiliğin, hakikatin ve emeğin gözlerinden öpen edebî ritim olmaları”ydı. Tıpkı yazarın ortaya koyduğu şekilde buldum kitabı. Her yazıda aslında yazar yok da kendim varmışım gibi hissettim. Sanırım bunda duygu birliğinin etkisi vardır. Aynı