Dermansız Cümle
Gamlı üç nokta ile sonu gelmeyen cümle; öfke duymuştu sözcüklerine. Kırk yıllık hatır değil, kırk satır vardı her bir sözcük payında. Su gibi aziz olmak değil, odun gibi yanmak düşmüştü nasiplerine.
Alevin sırrına bürünmüş, sükunetin dibine vurmuş virgül bile derman olamayışının derdinden unutur olmuştu sulh vazifesini. Dolunayın etkisinde kalmış bir dişi misali… Günah keçisinin testere olduğu bir ağacın yığılması gibi…
Sırtında sözcük dolu çuvallı bir hamaldı cümle. Belki de bir kuş gibi… Ki kuşun yürürken ayaklarında, uçarken kanatlarında olan yükü; esasen omuzlarındaydı. Lakin kuş değildi cümle. Ne bir kanadı vardı ne de onu taşıyabilecek iki ayağı…
Karahindiba olmak istemişti cümle. Bir anlık olsa bile… Karahindibalar gibi üzerindeki tomurcukları bir üfleme ile rüzgâr eşliğinde saçıp, gelecek baharda filizlenecek yeni karahindibalara gebe bir toprak bırakmak istemişti.
Funda Çelik -Bişnev 2021 Yaz
Eksilenler oluyor hayatımızdan
Üç beş derken sırası olmadan yolcu oluyoruz bir bir
Ve yavaş yavaş kimse kalmıyor etrafımızda
Sığındığımız limanlar yok oluyor
Ardından hayat acı bir kahve tadına bürünüyor
Ve Üstelik bir de kırk yıllık hatır bekliyor
Yine de umut edip tutuyorsun yaşamın bir kıyısından
Düşmemeye gayret ediyorsun
Dönüp bakıyorsun geride kalanlara
Hepsi yaşarken ölmüşler sanki
Beklediğin yalnızca bir tebessüm hâlbuki
Fazlalık olmaktan korkup kaldırmıyorsun ahizeyi
Sözcükler sahteleşiyor ve sonra
Karşılaşıyorsun yüksekten bakan tanıdık yabancılara
Bir elin beş parmağına bakıp
Kesip atıyorsun kan bağını
2024Üsküdar kitap fuarı imzalı
Nurullah Genç en son şiirinden,
"Kırk yıllık hatır için
Bir yudum kahve olayım cezvede"
Diyerek yürüyelim dağların ötesine
Güzel Van
Gördüğüm yerler arasında Van kadar hiçbir yeri sevemedim. İnsanı sarıveren, kucaklayan bir sıcaklığı var Van’ın. Toprağı sıcak, insanları sıcak, insanları kardeş... Otur bir kahveye, tanısınlar tanımasınlar, merhaba diyorlar, kırk yıllık ahbapmış gibi hal hatır soruyorlar. Misafirperverlikte de yok Van’ın eşi.Van, çok tatlı.
Falih Rıfkı Atay
_Çocukluğumuzda Türk, kaba ve yabani demekti. İslam ümmetinden, Osmanlı idik. Vatan sözü yasaktı. Padişahın kulları idik. Okul çıkışında ’Padişahım çok yaşa’ diye bağırırdık. Arap’a Arap, Arnavut’a Arnavut, Rum’a Rum, fakat kendimize Osmanlı derdik. Bütün ekonomi, bütün iç ve dış ticaret, bakkallara kadar çarşılarımız, kadrolarında bir tek Türk
insan vazgeçmek istedi mi kırk yıllık hatır yüklenen kahve bile önünde duramaz. ne beraber göğüs gerilen zor günlerin, ne de geçirilen güzel vakitlerin hatrını tutmaz. yaşanır ve biter. vefa ve yol arkadaşlığı kavramları da, sadece dillerde kelime olarak kalır.
VAN...
❝
İnsanı sarıveren, kucaklayan bir sıcaklığı var Van’ın. Toprağı taşı sıcak, insanları sıcak, insanları kardeş... Otur bir kahveye, tanısınlar tanımasınlar, merhaba diyorlar, kırk yıllık ahbapmış gibi hal hatır soruyorlar. Misafirperverlikte de yok Van’ın eşi. Van, çok tatlı.
« »
Erkenden çıkın Vanı gezmeye. Bu şehri öğrenmek, tanımak mı istiyorsunuz sabahı kaçırmayacaksınız, ille sabah…Şehir sabahleyin soyunmuştur, çırılçıplaktır.
❞
Sayfa 26Kitabı okudu