Ahlâk felsefesi, eğlenceli ama zor bir alan. Ahlâkı tanımlamak bile başlıbaşına bir mesele. Mantıkla sınandığında saçma görünmeyen bir ahlâk kuralı neredeyse yok. Üstelik, istisnası olmayan bir ahlâk kuralı da bulunmuyor. Bu yönden keyfî, yapay ve rastgele olduğunu söyleyebiliriz. Çok fazla insan, sonsuz sayıda farklı koşul ve bunların her biri için daha arzu edilir sonuçlar mevcut. Toplumun, teknolojinin ve değerlerimizin zaman içinde değişmesi de ahlâkın kayganlığını artırıyor. Çoğu zaman dinden güç alması ise, onun hakkında burada sayılanları geçersiz hâle getirmiyor.
Bununla birlikte, onun tamamen bireysel bir mesele olduğu da iddia edilemez. Her şeye rağmen, tarihin belli bir ânında, belli bir toprak parçası üzerinde yaşayan insanların işbirliği yapabilmelerini mümkün kılıyor. Kanun, din ve gelenek ile iç içe geçmiş bir vaziyette, toplumsal barış ve uzlaşma ihtimalinin başka bir yüzünü oluşturuyor.
"Tümü anlaşılmayanın tümü de bırakılmaz" anlamına gelen bir Arap atasözü vardır. Çoğu zaman olduğu gibi, burada da ölçüyü tutturmak sorunu ile karşı karşıyayız. Sanırım, istisnalardan yılmayan genel bir ahlâk kuralı veya teorisi oluşturmaya çalışmaktan vazgeçilmemeli.
Kitap, kapağında da yazdığı gibi, bu çetin tartışmalara bir "giriş".
