(Süpriz bozan)
Stefan Zweig kurgularının aslında hepsi bir metafor. Karakterin başına gelenlerle kendi iç dünyasını açıklamak istiyor Zweig. Onun betimlemeleri ruhunun dışavurumu, depresif bir insanın içinden gelenler ve geçenler bir nevi. Karakterlerin başına ne geldiği üzerine çok düşünüp kendini yormuyor, çoğu kendisi gibi intihar ediyor, bu da kendini karakterleriyle özdeşleştirdiğini gösteriyor.
Kendi kafasında kurduğu olayların çok güçlü olduğunu söyleyemeyiz hatta bir tık yerebiliriz diye düşünüyorum. Kurguların değil betimlemelerin adamıdır Zweig. Karakterlerin başından geçenler çok gerçekçi değil, muhayyel durumlar gibi daha çok. Bu özelliği onu geri plana itmiyor ama aynı zamanda ilerletmiyor da, kurgularının kötülüğü ve betimlemelerinin güzelliği kendi arasında bir muvazene kuruyor.
Çok güçlü betimlemeler yapan duyguları çok iyi geçiren bir yazar olmasına rağmen ben bu kitapta onu göremedim, çok kötüydü. Zweig'ın kitaplarında olaylarla ilgilenmememe rağmen bu kitap benim için bayağı rahatsız ediciydi, müziçti. Samimi bulamadım sanki zorla yazılmış gibiydi.
Anladığım ve okuduğum kadarıyla hakikat bu kitabın dışında kalmış, karakterin yılların ardından "beyaz ve farklı" olduğu için ilk defa gördüğü bir kadına anında aşık olması, onun için kilometrelerce yol koşması ve onun sırrının ortaya çıkmaması için kadının cesedini ve kendini denize atması bunlar ziyadesiyle saçma olaylar silsilesiydi, yazar aklımıza karşı biraz müstehzi davranmış gibi geldi bana. Yazarın okuduğum kitapları arasında en başarısız bulduğum kitabıydı, okumaya değmezdi bence ama okuyanlara keyifli okumalar dilerim.
