Kitabın Amerikada neden bu kadar popüler olduğunu çok iyi anlayabiliyorum. Çünkü tarihlerinde zorla asimile etmeye ve kökünü kurutmaya çalıştıkları toplulukların eserlerine karşı göstermelik sempati kasmaya ve "oo aslında sizi ve duygularınızı çok önemsiyoruz" u bağıra çağıra göstermeye bayılıyorlar. Neyse bende duyar kasmayayım, konunun ucunu kaçırırım zaar.:)
Temsil ettiği etnik grubun yaşanmışlıklarının ve şu an yaşadıklarının hassasiyetini bir kenara bırakacak olursam eğer; ben yazarın kalemini ve anlatıcılığını hiç beğenmedim. Değinebileceği ve derinleştirebileceği bir sürü önemli konu ve duygu varken çok saçma ve gereksiz şeyleri tekrar tekrar anlatıp durdu. Daunis'i de sevmedim sevemedim, çok duygusuz ve tepkisizdi bence. Takılması ve dert etmesi gereken milyonlarca önemli şey varken tuhaf tuhaf şeylere takıldı durdu ve tekrarlarca okuduğumuz aynı ritüelleri yapıp anca koştu da koştu.:(
Jamie ise ayrı bir kafa, o işe hangi mükemmel vasıflarından ötürü alınabilmiş hiç bilemedim ve anlayamadım.
Daunis'in halası, halasının eşi ve annesi kitabın asıl kahramanları onlar olmalıydı bence. Kitaptaki en sağlam ve tutarlı şekilde yazılmış, içi ve altı dolu karakterler onlardı.
Evet kitap belki özünün özünde çok önemli noktalara dokunup, çok önemli uyarılar veriyor ama ne yazıkki geride kalan kısmı bunu okumayı hiçte çekilir bir hale getirmiyor.
Neyse fazla uzattım ama yazarda uzatmış napayım.:)
Kısacası ben beğenmedim, hiç beğenmedim, okurken çokça sıkıldım ve boğuldum. Hele bir de sonu da açık uçlu çıkmasın mı, atın beni denizlere yani.......
