“İnsanlar, giderler!” dedi Ustam, “Bunu unutmayın”.
Önce anneannem öldü. Ondan iki sene sonra teyzem. Ondan iki sene sonra da annem. Küçüktüm daha. Çocukluğun korunaklı dünyası ben henüz kapıyı arkamdan kapatıp çıkamadan bitivermişti. Bir gün önce çocuktum. Bir gün sonra büyüdüm.
İnsanlar giderler! Ne kalır geriye? Bir genç kız, çevresinde hiç kadını kalmamışken
nereden öğrenir bu dünyada kadınca yaşamayı? Benim durumumda elime kalan şey kitaplardı. İçe kapanık bir çocuktum. Kitaplarım vardı. Kadınların yazdığı kitaplardan öğrenmeye kalkıştım kadın olmayı. Ne yaptığımı da bildiğimi söyleyemem. Okudum sadece. Edebi anneler buldum kendime. Annesiz kalmış bir kadın baktığı her yerde anne arıyormuş meğer.
Yas, kadın olmak, anne olmak, kendin olmak… Damla Çeliktaban Beni Büyüten Kadınlar’da bir kadının, “edebi annelerim” dediği yazarların peşinde, masallar ve kadın çemberleri vasıtasıyla kendine annelik etmeyi öğrenme yolculuğunu anlatıyor.
Kurtlarla Koşan Kadınlar’ın yazarı Clarissa P. Estes’den, Tezer Özlü’den, Sevgi Soysal’dan, Ursula K. Le Guin’den beslenen ve ilham alan bir yolculuk… Derin ve sarsıcı, umut ve şifa veren, iyileştiren bir kitap…
