Akış
Ara
Keşfet
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
Kitap Türleri
Dergiler
Çevirmenler
İncelemeler
Alıntılar
İletiler
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.38.13
Beyaz Gemi
Cengiz AytmatovDüşük Puanlı Beyaz Gemi Yorumları ve İncelemeleri
Düşük Puanlı Beyaz Gemi sözleri ve alıntılarını, düşük puanlı Beyaz Gemi kitap alıntılarını, etkileyici sözleri 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.Tabiat ile insan
Okurken Orozkul’un Mümin dedeye ve eşi Bekey’e davranışlarına o kadar sinirlendim ki o kadar tepki gösterdim ki sonuçta şuna ulaştım insanı doğası olan iyilikten uzaklaştıramazsın.
Platon “ insan doğası gereği kötüdür yani çıkarcıdır” der bende hep bu temele dayanarak felsefe yapıyordum ancak bu eserde şunu bir kez daha anladım. İnsan saf iyi doğar ve onu sonlandıran şey gerçek kötülüktür (cezalandırılmamış kötülük).
Çocukların da okuyabileceği ve güzel dersler çıkartabilecekleri bir eser.
İyi ve kötüyü, doğayı ve insanı masallarla içine çekiyor. Kendini iyi ve kötüye karşı tepki verirken buluyorsun.
Bir çocuğun hayata bakışı ve kutsalına verdiği değeri derinden hissediyorsun.
Tekrar çocukluğuma dönüp neleri nasıl gözlemlediğimi hatırlattı.
Mesela çocuğun kayalara verdiği isimler kitabın ikinci sayfası beni o kadar sarstı ki ağlamadan duramadım. Dedemlerin bahçesinde yüzeyi dalgalı küçük bir kaya var hala durur ama unutmuşum işte onun üstüne çıkıp ayaklarımı iki yana sallandırıp ata biner gibi yapardım. İnsan bu saf iyiliği ve doğa ile bütünleştiği zamanları ne kadar da hızlı unutabiliyor. En güzel anımmış meğer. Büyüdükçe doğamızdan uzaklaşıyoruz. Kültürümüze ve en başta kendi kimliğimize yabancılaşıyoruz…
Güzel dersler çıkardığım bir eser oldu. Çok beğendim çok.
Son sayfasını gözyaşlarıyla kapattığınız kaç kitap oldu?
Ben bitirip raftaki yerine koyarken dahi kendime hakim olamadım.
Zulme karşı kaç türlü mücadele vardır?
Ya da zulüm denince akla sadece fiziksel acıyı getirerek ruhumuza çok mu haksızlık ediyoruz?
Bu kitapta fiziksel zulüm de fazlasıyla mevcut.
Ama onun karşısında dik durmaya çalışan, saygı
168 syf.
10/10 puan verdi
BİR ÇOCUĞUN GÖZÜNDEN DÜNYA
Cengiz Aytmatov, dilinin sadeliğiyle okuyucuyu sıkmayan bir üslupla hikayeyi muazzam bir şekilde aktarmaktadır. Romanını okurken, büyüklerden masal dinliyormuş gibi hissedeceksiniz. Her yaşta herkesin okumaktan mutluluk duyacağı bir eser.
Bir çocuk düşünün, 7-8 yaşlarında terk edilmiş, hayallerini, umutlarını, küçük ruhunu bir dağ köyüne sığdırmış... Yazar, çocuğa isim vermemiş gibi görünse de, sanki tüm Kırgız çocuklarının özgürlük umutlarını, beyaz gemiyle gelecek olan babaya, yani bir kahramana yüklemiş. Doğa betimlemeleri o kadar güzel anlatılmış ki, kendinizi hikayenin içinde hissedeceksiniz.
Aytmatov, her ne kadar terk edilmiş bir çocuğu anlatıyor gibi görünse de, aslında insan denilen varlığı, iyiler ve kötülerin durumu üzerinden bizlere sunuyor. Eğer kötülere itiraz etmez isek
bunun normalleşeceği, hatta kötülerin bir zaman sonra kendilerini zafer kazanmış psikolojisine gireceği incelikle anlatılmış.
"Selam Beyaz Gemi! Ben geldim."
168 syf.
10/10 puan verdi
·
Beğendi
Kitap ve filmler de ağlayan bir kişi değilim ama bu kitabın sonunda gözyaşlarımın kendiliğinden düştüğünü fark ettim...
Kendi hayal dünyasında ve dedesinin merhametli kollarında büyüyen küçük bir çocuğun hayallerinin , merakının ,kendi renklerinin nasıl solduğunu anlatıyor. Olmayan annesi babası insanlar ve hayat ona dedesi kadar merhametli davranmıyor, hayali her zaman parlak bir balık olup beyaz gemiye babasının yanına gitmekti.Hayalleri ve maral ana ya olan (geyik) merakı ile büyür fakat birgün geçirdiği ateşli hastalıkla beraber dedesinin nasıl solduğunu görür ona bir yararı dokunamaz çünkü kendiside son nefeslerini alıyordu , dedesinin bitap ve yorgun hali kendisinin de geçirdiği ateşli hastalığın etkisi ile hayali gerçek oldu. Kendisini soğuk sulara bırakarak balık oldu ... :'(
Bu bir kitap ama gerçek hayat pek çok çocuğa aynı davranıyor .
Merhaba Beyaz Gemi, ben geldim!
Isık Göl’ün kıyısından başlayan bir hikaye
“Beyaz Gemi”.
Roman yedi-sekiz yaşlarında bir çocuğun ve dedesinin hikayesini anlatıyor. Hem de masal, efsane, destan gibi birçok unsuru kullanarak anlatıyor.
“Boynuzlu Maral Ana” kitabın sonuna kadar bizimle bu hikayenin özünde olacak. İnsanın dünyanın oluşumundan bu yana doğayı “kendi kendinden” koruma çabası, iyiliğe kötülükle değil iyilikle karşılık vermemiz gerektiği, dünyaya ve kendi vicdanımıza dair sorumlu olduğumuz hatırlatılıyor. İnsanlık borcu eserde yer alan efsanede bir ahlak kuralı olarak gösteriliyor. Önemli olanın bir çocuğu anlamak olduğu roman kahramanı tarafından gözler önüne seriliyor.
Yazar bu eseriyle çoğu eleştirmen tarafından olumsuz bir şekilde yargılanıyor. Kitabı okuyup sonuna geldiğiniz de belki siz de bu sondan dolayı Aytmatov’u eleştireceksiniz. Başka sonlar da olabilirdi diyeceksiniz. Bunu demeden önce kitabın sonunda yer alan ve Cengiz Aytmatov’a ait olan “Beyaz Gemi” Üzerine Gerekli Açıklamalar bölümünü okumanızı tavsiye ederim. Okuduktan sonra bir başka yazar belki başka türlü yazardı ama “yazmak ancak böyle olurdu” diyeceksinizdir.
Kitap mı okudum, savaşa mı girdim bilmiyorum.
Aytmatov’a olan hayranlığımı, sevgimi arttırdı bu eser çünkü hikayeyi okumuyorsunuz, yaşıyorsunuz. Merhametiniz, vicdanınız, sevginiz, öfkeniz hepsi ortaya dökülüveriyor. Oldukça akıcı, merak uyandırıcı bir o kadar da ürkütücü. “Lütfen daha fazla üzülmesin şu çocuk” diye diye okudum. Ama her şey istediğimiz gibi olmuyor işte. Neyse...
Sayfa 163’ten sonrasında yazarın hikaye üzerine açıklamaları bulunuyor, eleştirilere cevap niteliğinde ve şöyle demiş bir yerde “Doğru sanat, insanı derin dişüncelere de sürüklemeli, insanı sarsmalı, insanda acıma duygusu uyandırmalı, kötüğü protesto etmeli, insanı üzmelidir.” Bu görüşe katılanlar için söyleyebilirim ki bu eser “doğru sanat” adına en güzel örneklerden biridir.. Çünkü naçizane bir okur olarak, cânım “çocuk”a ayrı, Mümin dedeme ayrı, Bekey teyzeye ayrı güzelim hayvanlara, ağaçlara ayrı üzüldüm. Hepsine ayrı ayrı kıyamadım. Nineye ayrı, Orozkul enişteye ayrı, “çocuk”un kör olasıca ana-babasına ayrı kızdım, saydım durdum.
Yine hikaye üzerine olan açıklamasında sayfa 167’de yazar ana karakteri için şunları söylüyor “Çocuk, okuyucunun yüreğinde kendine bir sığınak bulursa bu onun gücü olacaktır.” Ben de yine naçizane bir okur olarak diyorum ki; “Çocuk”.. Aklımda, yüreğimde yer edinen, sevgisi bitmeyecek olanlar arasına hoş geldin.