Genel hatlarıyla bilmemin ötesinde ilk kez Montaigne’in Denemeler’inde karşılaşmıştım. ‘Metinlerarası etkileşimle’ o kadar çok karşıma çıktı ki nihayet Zülfü Livaneli’nin “Edebiyat Mutluluktur” isimli denemelerinde gördüğüm atıfla alıp okuma kararı aldım. “Bu nasıl hayal gücü” diye ünlememe rağmen ilk kitabı okurken adapte olmakta-özellikle fazla girift metinlerin önünün sonunun ayırdına varmakta- bayağı zorlandığımı itiraf etmem lazım. Diğer kitaplarda, zorluklar ve kolaylıklar masalın ritmiyle alakalıydı. Doğal masal formu içerisinde onca olağanüstülükler-ecinniler, devler, periler vs-dışında genel olarak metni fazla erotik buldum. Özellikle onca İslamî söylemin yanında eşcinselliğin bunca normalleştirilmesini garipsedim. Yine çocukluğumda çizgi film uyarlamasını izlediğim “Sinbad”, Sadri ALIŞIK’lı filmi belleğimde yer işgal etmiş olan “Ali Baba ve Kırk Haramiler” ve tabii ki “Alaaddin’in Sihirli Lambası”yla tekrar karşılaşmanın nostaljisini yaşadım. Özetle “Doğunun büyülü geceleri”nde 1001 gece de ben salındım. Orhan Pamuk’un önsözde bahsettiğinin aksine masalları baştan sona okudum ve en azından henüz ölmedim “Kapan susam kapan!”
