Hemen hemen bütün karakterlerine sinir olduğum, ana karakteri Kenan’ı bir hayli antipatik bulduğum, okurken yer yer sinir olduğum ama yine de okumamaktan kendimi alamadığım Vedat Türkali’nin yazdığı ilk kitabıdır.
Roman 60’lı yılların keşmekeş siyasi ortamında yeşeren bir yasak aşk etrafında dönüyor. O dönemin siyasi ve sosyal havası hakkında da geniş bilgiler veriyor ama tabi bir hayli yanlı anlatıldığı için tarih kitabı olarak değerlendirilemez bence. Onun dışında yazarın siyasi görüşü de düşünülünce kendi cenahını da sık sık eleştirmesi ve sorgulamasını taktir ettim. Kitap da zaten bütün karakterler bencil ve yer yer tutarsız davrandığı için, karakterlerle empati kuramıyorsunuz, motivasyonları da okuyucuya ikna edici gelmiyor bence. Karakterler de sık sık içinde bulundukları durumu sorguluyorlar zaten.
Son olarak da beklenmedik bir son olmasına rağmen ben kitabın bitişinde pek tatmin olamadım. Roman 700 küsür sayfadan oluşup bir hayli uzun olmasına rağmen, sonunda birçok konu havada kalıp bir yere bağlanamadan bitmiş gibi geldi. En azından benim açımdan birçok soru işareti bıraktı sonu.
Yani kısaca; eleştirebileceğim yönleri olmasına rağmen, okumasının keyifli olduğunu, hikayenin akıcı olduğunu ama yine de abartıldığı kadar güzel bulmadığımı belirtmek isterim. Sanırım karakterlerini benimseyip, empati kuramadığım romanları tam olarak sevemiyorum, yoksa Vedat Türkali’nin yazım dilini beğendim, diğer kitaplarını da okurum muhtemelen.
