Vedat Türkali'nin en çok merak ettiğim kitabıydı bu kitap. Ama çok mu sevdim? Hayır, Sevmedim mi? Hayır.
Kesin olarak sevdim ya da sevmedim diyemiyorum
ama çok sevmememin nedeni -çoğu kişinin aksine- karakterlerin devrimciliğe uygun olmayacak bir kişilikte olmaları değildi. Çünkü kitaptaki karakterlerin devrimciliğinin derecesini ölçmek değil amacım. Yazar da yazarken belki de -ve hatta kesin olarak- devrimcilik değil insan duyguları ve davranışlarının, düşüncelerinden farklı olabileceğini yazmış. Ya da karakolda atılmış 2 okkalı tokatın insanı sindirebileceğini, ölene kadar da bu korkaklığının utancını yaşamasını anlatmış.
Kitap ölesiye utanmasına rağmen ürkekliğini aşamamış bir adam ve hiçbir zaman abisi gibi ulu bir devrimci olamayacağını düşünen; her fırsatta kendini eylemlere, dayanışmaya, çalışmalara atan (belki de abisinin 'akıllı kızı' olarak yaşamayı amaç edinmiş) bir üniversite öğrencisinin yasak aşkı etrafında dönüyor. Benim beğenmeme nedenim belki de toplumsal olayların yazarın diğer kitaplarına kıyasla daha da az olmasaydı. Misal ben "Güven" kitabını daha çok sevmiştim. Ve hatta "Kayıp Romanlar" kitabı da "Bir Gün Tek Başına"dan daha çok hoşuma gitmişti.
Genel olarak okunabilecek bir kitap ama Vedat Türkali okumak isteyen birine bu kitap yerine "Güven" ile başlamasını önerirdim.
Keyifli okumalar.
