Hikayeler tılsımını kolay kolay yitirmezler. Zaman ve zemin dönüştükçe var olurlar, farklı ağızlarda ve formlarda yaşarlar.
Yazılı edebiyatın ilham kaynağı olan halk anlatılarıyla birlikte varlıklarını sürdürürler. Söylence, mit, efsane, rivayet, masal…
Türlü biçimlerde tekrar tekrar vücut bulurlar. Günümüzün eğlenceleri ve meşgaleleri dahi kolay kolay alt edemez anlatıları. Bir elektrik kesintisinde kıpırdanırlar yahut hikaye anlatılması gerekmişse aniden dökülüverirler
belleğin heybesinden.
Kahvehane köşelerinin meddahları tarihe karışsa da, tiyatrolarda, sokaklarda
hatta sosyal medyada yeni yeni hikaye anlatıcıları, masal anlatıcıları peyda olmaya devam ediyor. Emrah Ece de onlardan birisi. Hikayenin, anlatının alamet-i farikası ağızdan ağıza aktarılırken aktaranın beğenisinden, dimağından süzülmesi, yeniden şekillenmesidir. O da denk geldiği, duyduğu yahut okuduğu hikayeleri, anlatıları, söylenceleri kendi üslubuyla başka kulaklara, gözlere aksettiriyor.
Söylencelerin, hikayelerin ardından bozkırlara, Kaf Dağı’ nın ötesindeki diyarlara uzanan
bir serüven okurlarını yahut “maceracılarını” bekliyor…
Mehmet Berk Yaltırık
Yedikuleli Mansur ve Istrancalı Abdülharis Paşa’ nın yazarı
