Sanırım benim için doğru zaman olmayan bir kitap okudum; beni derinden sarsan, çoğu zaman yutkunamadığım ve nefesimin kesildiği yerlerde kapatıp bir süre elime alamadığım çok travmatik bir kitap.
Bir doğu karadenizli olarak Çernobil bizim için de kapanmaz bir yaradır 1986'dan beri kanayan ve hiç durmayacak olan. Ailemizden, tanıdıklarımızdan, eşimizden ve dostumuzdan çok insan kaybettik kanserden ve acılarını izledik, elimizden bir şey gelmeden. Sıranın ne zaman kendimize geleceğini aklımızın bir köşesinden hiç atamadık. Kanser bizim de sınavımız oldu tıpkı o halklar gibi. Sanırım birbirimizi çok iyi anlarız bunun için de kitap en derinlerime kadar nüfus etti.
Svetlana Aleksiyeviç dünyanın en zor işini yapmış, yaralarını göstermelerini istemiş. İnsanlar anlattıkça aslında hep kanayacağını görmek hiç de zor değil. Böyle bir travmayı nasıl atlatır ki insan? Ya yakınlarına radyasyonun yaptıklarını gören insanlar nasıl silerler bunları hafızalarından? Peki ya o doğacak çocuklar? Nasıl açıklarsın ki neden böyle olduğunu?
Eğer benim gibi Çernobil sizin de sınavınızsa hayatta, bu kitabı okumadan önce bir kez daha düşünün. Sürekli kafanızın derinlerinde dönen ve asla kendinize bile soramadığınız soruları evirip çevirirken buluyorsunuz kendinizi. Sanırım bu kitap da bir sınav bizim için. Gücünüzü toplayın öyle okuyun ama kesinlikle okuyun!
